Ο Γιωργάκης κάθεται πίσω την πόρτα και ακούει τον πατέρα του, να λέει στην μητέρα του και που δεν περίμενε αυτό που καταλάβαινε…
«Δήμητρα βγήκε η απόφαση για να υιοθετήσουμε το παιδί που θέλαμε.»
Τα μάτια της μητέρας του είναι βουρκωμένα και δεν μιλούσε καθόλου… Εκείνος της άπλωσε τα χέρια του να την ακουμπήσει, και η γυναίκα του τον αγκάλιασε.
«Τι θα πούμε στο παιδί μας, ότι θα έχει αδελφό. Θέλω να δω πως θα του εξηγήσουμε…»
«Ανησυχώ.»
«Πιστεύω ότι θα χαρεί! Θα έχει παρέα.»
Ξαφνικά προσπαθώντας να κλείνει την πόρτα ο μικρός ρίχνει ένα βάζο και έκανε θόρυβο.
«Το παιδί!» πετάχτηκε η γυναίκα όρθια.
«Λες να μας άκουσε;»
«Πιθανών…»
«Να δούμε τι θα κάνουμε!»
«Θα βρούμε την λύση.»
Η μητέρα πηγαίνει προς το δωμάτιο του παιδιού της και χτυπάει την πόρτα προσπαθώντας να προετοιμαστεί συναισθηματικά, γέρνει και μπαίνει στο χώρο του. Ο Γιωργάκης κάθεται στο κρεβάτι και δεν μιλάει και τα δάκρυα να κυλούν τα μάγουλα του.
«Είσαι καλά αγόρι μου;»
«Μαμά, όχι… Θέλετε κι άλλο παιδί; Δεν με αγαπάτε πια;»
«Τι λες μωρό μου;»
«Η καρδιά των γονιών έχουν πάντα χώρο για όλα τα παιδιά τους, μην σκέφτεσαι αυτό.»
«Δεν θέλω τώρα μαμά. Θέλω να μείνω μόνος μου.»
«Σκέψου ότι αυτό το παιδί έχει ανάγκη από αγάπη και ασφάλεια… και εσύ θα έχεις ένα αδερφάκι.»
«Δεν θέλω άλλο παιδάκι στο σπίτι…»
«Θα το ξανά συζητήσουμε.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου