Είμαι τόσο
ενθουσιασμένη με την αγορά του νέου μου σπιτιού, το ξέρω ότι δεν είναι κάτι
σημαντικό αλλά για εμένα που είμαι στα 30 μου έχω καταφέρει να έχω το πρώτο μου
οίκημα είναι μεγάλη υπόθεση. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης είχε φύγει βιαστικά και
μαζί με το σπίτι πούλησε και τα έπιπλά του, και αυτό είναι κάτι που με έχει
βολέψει... Καθώς μπόρεσα είχα δώσει τις τελευταίες
μου οικονομίες για την ανακαίνιση την κάνω μόνη μου. Θα ήθελα να μπορέσω να
ξηλώσω τα πατώματα αλλά δεν είναι καιρός ακόμη. Στο δεύτερο δωμάτιο, υπάρχει
μια ντουλάπα που τα φύλλα της ντουλάπας πρέπει να τις αντικαταστήσω.
Ανακαλύπτω
ένα μπαούλο κρυμμένο πολύ μέσα στην ντουλάπα κάτω από μια γυψοσανίδα δύσκολα
κάποιος να το δει και κλειστό με
μια περίεργη κέρινη σφραγίδα, μετά από
πολλές προσπάθειες του ανοίξω: βρίσκω πολλές φωτογραφίες ένα βιβλίο γραμμένο
στα γερμανικά, πρέπει να είναι ρομάντζο το καταλαβαίνω από το παθιασμένο φιλί
που φαίνεται στο εξώφυλλο, δυστυχώς είναι στα γερμανικά όποτε θα μου είναι
άχρηστο. Ένα ρολόι που είναι σταματημένο και να δείχνει στις 3, ένα ημερολόγιο που είναι γραμμένο το μισό στα
γερμανικά και το μισό στα ελληνικά… και κάτι γυναικεία ρούχα υποθέτω ότι είναι της
γυναίκας του ιδιοκτήτη και στον πάτο του μπαούλο βλέπω ένα κλάμερ, το πιάνω στα
χέρια μου είναι πάρα πολύ ωραίο πιστεύω ότι ταιριάζει πολύ με την μπλούζα μου
και το τοποθετώ στα μαλλιά μου και συνεχίζω να ψάχνω όταν ξαφνικά, κλείνει
αυτόματα η πόρτα του δωματίου. Το παράθυρο ανοίγει και οι ριπές του ανέμου
μπαίνουν μέσα στο χώρο.
«Τι
συμβαίνει; Πριν από μίση ώρα είχε λιακάδα ο καιρός; Νομίζω ότι έχω δει πολλά
θρίλερ» αναρωτιέμαι και κλείνω το παράθυρο και βγαίνω.
Η υπόλοιπη
μέρα κυλάει φυσιολογικά, εκτός από την πόρτα του υπογείου που για κάποιο λόγο
όσες φορές την κλείσω την βρίσκω ανοιχτή. Πρέπει να υπάρχει κάποιος μηχανισμός
που δεν έχω βρει ακόμη, ελπίζω να μην αναγκαστώ να φέρω μαραγκό. Όχι τίποτα
άλλο δεν έχω κάνει ανακαίνιση στο υπόγειο και φοβάμαι για το τι θα βρω, ποιος
ξέρεις τόσο καιρό που ήτανε κλειστό να έχει ποντίκια ή κάποιο άλλο ζωύφιο. Με
κάποιον τρόπο πρέπει να την ασφαλίσω για να μπορέσω να κοιμηθώ το βράδυ , η
ιδέα ότι θα βγει κάτι από εκεί μέσα με ανατριχιάζει… Το βράδυ ξυπνάω από μεγάλο
κρότο και τρέχω αλαφιασμένη και κατεβαίνω τις σκάλες να δω τι έχει συμβεί και
βρίσκω στην εξώπορτα του σπιτιού ανοιχτή!
«Πως στην
ευχή ανοίγουν οι πόρτες και τα παράθυρα μόνα του;» λέει.
Ξαφνικά ακούω
ένα γέλιο και βλέπω έναν άνδρα να βγαίνει από το σπίτι.
Ε, Στάσου! Τι
κάνεις εδώ μέσα; Αυτό το σπίτι είναι δικό μου!» του φωνάζω. Ξαφνικά μπροστά στα
μάτια μου βρέθηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο αμέσως και με κοιτάει, αυτό δεν είναι
ανθρωπίνως δυνατόν να συμβεί και πηγαίνω και εγώ κοντά του.
«Θα καλέσω
την αστυνομία αν ξανά έρθεις!»
Λίγο πριν
ολοκληρώσω την τελευταία μου φράση διαπιστώνω ότι ο άντρας με τον οποίον
συνομιλώ είναι ίδιος με τη φωτογραφία που έχω δει στο σεντούκι και η πόρτα
έκλεισε αυτόματα στα μούτρα της. Την επόμενη μέρα καλώ τον μεσίτη ουρλιάζοντας
που έχω αγοράσει το σπίτι και του λέω:
«Μου είχατε
πει ότι οι κλειδαριές είχαν αλλαχτεί. Πως ήταν δυνατόν ο πρώην ιδιοκτήτης, να
έχει κλειδί και να μπαίνει στο σπίτι μου; Να τον ενημερώσετε αν συνεχίσει, θα του κάνω
μήνυση.»
«Αυτό που λέτε είναι αδύνατο να συμβαίνει κυρία
Θάνου.»
«Μα αφού τον
είδα χθες μπήκε στο σπίτι μου.»
«Μήπως είδατε
κάποιον εφιάλτη;
«Πώς τολμάτε; Μπορώ άνετα να ξεχωρίσω το ζωντανό
από το μη ζωντανό.»
Τώρα
που λέτε για μην ζωντανό. Ο πρώην ιδιοκτήτης έχει πεθάνει.»
«Τι εννοείται;»
«Νομίζω ότι
το ξέρατε.»
«Από πού να
το γνωρίζω;»
«Έχει πεθάνει
και το σπίτι το κληρονόμησαν τα παιδιά του και μετέπειτα το πούλησαν οπότε αποκλείεται
να συνέβη αυτό που είπατε.»
«Μπορεί όμως
να ήταν τα παιδιά του;»
«Μένουν
μόνιμα στην Καλιφόρνια στην Αμερική οπότε ούτε αυτό, υπάρχει περίπτωση να έχει
γίνει. Θα σας δώσω τα τηλέφωνό τους να επικοινωνήσετε μαζί τους.»
Μετά από δευτερόλεπτα
καλεί στον αριθμό που έχει στα χέρια της… Καλώ τον γιο του στην Καλιφόρνια δεν
χάνω χρόνο.
«Hello…»
«Γεια σας.»
«Καλημέρα,
τηλεφωνώ από Ελλάδα.»
«Είστε ο γιος
του κύριου Κωστόπουλου;»
«Μάλιστα… και
τι θέλετε;»
«Έχω αγοράσει
του πατέρα σας.»
«Ωραία, τι
συμβαίνει δεν καταλαβαίνω; Νομίζω ότι το διευθετήσαμε αυτό το θέμα;»
«Συμβαίνει
κάτι περίεργο…»
«Δηλαδή;»
«Νομίζω ότι
είδα τον πατέρα σας, μέσα στο σπίτι.»
«Αυτό που δεν
γίνεται, ο πατέρας μου έχει πεθάνει.»
«Συγνώμη που
θα ρωτήσω αλλά πως πέθανε;»
«Μπήκανε
κάποιοι ληστές και σκότωσαν και την μητέρα και τον πατέρα μου, δεν τους αρκούσε
να πάρουν πράγματα αξίας μόνο.»
«Εννοείται
ότι πέθανε σε αυτό το σπίτι;»
«Ναι…»
«Που;»
«Στο δεύτερο
δωμάτιο, που είναι σαν σοφίτα.»
«Τι δουλειά
είχε εκεί;»
«Δεν γνωρίζω
να σας πω. Έτσι έγινε.»
Στην σοφίτα; Το σεντούκι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου