Το χέρι μου πιέζει το λαιμό της γυναίκας που
έχω στριμώχνει σε ένα στενό αλλά δεν ξέρω που βρίσκομαι. Η άτυχη κουνάει τα χέρια της προσπαθώντας να με
απωθήσει. Εγώ όπως επιμένω για κάμποσα λεπτά μέχρι να ξεψυχήσει... και γελάω!
Παίρνω ότι χρήματα έχει υπάρχουν στο πορτοφόλι της και κοιτάω για λίγο τα
στοιχεία της ταυτότητας της και έπειτα την παίρνω αγκαλιά μαζί με την τσάντα
και την πετάω στο κάδο των σκουπιδιών που είναι δίπλα. Ψύχραιμη βγάζει από την
τσέπη μου ένα τετράδιο και σημειώνω το ονοματεπώνυμο της… Λέγεται, δεν μπορώ να
καθαρά αλλά αρχίζω να γράφω.
Η ανάσα μου κόβεται και πετάγομαι στο
ύπνο μου λουσμένη από τον ιδρώτα, αυτός ο εφιάλτης ήταν πολύ τρομαχτικός, σαν
αληθινός. Προσπαθώ να ηρεμήσω. Ήταν απαίσιο, δεν ξέρω γιατί δεν
μπορούσα να σταματήσω. Δεν θα το έκανα πότε αυτό. Γιατί ήμουν άνδρας; Όλη μέρα
κάνω φιλότιμες προσπάθειες να θυμηθώ το όνομα της κοπέλας, μου φάνηκε τόσο
οικείο… Άντζελα Πέτρου. Κάτι μου λέει
αυτό το όνομα; Σκέφτομαι. Ξεκινάω να ψάχνω και διαπιστώνω ότι όντως αυτή η
κοπέλα δολοφονήθηκε. Αυτό το απαίσιο
όνειρο επαναλαμβάνεται και αυτό κοντεύει να με τρελάνει. Αποφασίζω να πάω σε
ένα ψυχολόγο για να με βοηθήσει, μέσω μιας φίλης που μου συστήνει. Είμαι
απέναντι στον ειδικό και αρχίζει:
«Καλησπέρα σας, τι είναι αυτό που σας
απασχολεί και ήρθατε εδώ;»
«Με λένε Χαρούλα και μετά από ένα
μήνα από το νοσοκομείο και βλέπω κάτι φρικτούς εφιάλτες.»
«Ήσασταν στο νοσοκομείο; Ξέρετε ότι είναι
μια τραυματική εμπειρία; Για ποιο λόγο ήσασταν εκεί;»
«Ναι, για μεταμόσχευση ματιών…»
«Πως νιώθετε για αυτό;»
«Είμαι κάπως φοβισμένη ακόμη.»
«Λογικό, ξέρετε τον δότη, ποιος
ήτανε;»
«Όχι, δυστυχώς.»
«Ένα μήνα τώρα, βλέπω στον ύπνο μου έναν
εφιάλτη και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Σκέφτομαι ότι ο κάτοχος των ματιών να είναι δολοφόνος; Σε μια από τις γυναίκες
που σκότωνε λέγεται: Άντζελα Πέτρου. Και
είναι θύμα.»
«Καταρχάς, ηρεμήστε… Προφανώς το
είδατε στις ειδήσεις και είναι κάτι που σας έχει εντυπωθεί. Είναι θέμα
ψυχολογικό. Μην ανησυχείτε!»
«Δεν νομίζω, πιστεύω ότι κάτι άλλο συμβαίνει…»
Οι απαντήσεις που μου έδωσε ο γιατρός
δεν με έχουν καλύψει, όποτε αρχίζω να καταγράφω ότι βλέπω στο όνειρό μου μήπως
μέσα από αυτά που γράφω βρω τις απαντήσεις που θέλω να απαντηθούν. Διαβάζοντας άρθρα
για αυτούς τους φόνους διαπιστώνω μια ατέλεια… Όλοι λένε ότι τις σκότωνε με τα
χέρια του αλλά της αποτελειώνει με ένα κασκόλ κάθε φορά, και λένε όλοι ότι είναι
των γυναικών αλλά ξέρω ότι είναι δικό του και τα αφήνει εκεί. Δυστυχώς δεν
καταφέρνω τίποτα μόνο που όπως σκέφτομαι το όνειρό μου, το αριστερό καρπό έχει
ένα τατουάζ, ένα περιστέρι. Έτσι λέω, να πάω στην αστυνομία!
«Καλησπέρα σας…»
«Γεια σας, σε τι μπορώ να σας
εξυπηρετήσω;»
«Πιστεύω ότι έχω βρει την λύση
κάποιων δολοφονιών…»
«Τι εννοείτε;»
«Ο δολοφόνος που σκότωνε τις γυναίκες
στο κέντρο.»
«Τι λέτε; Ο δολοφόνος είναι στην
φυλακή ήδη.»
«Τις σκότωνε με κασκόλ, και όχι με τα
χέρια του…»
«Από τα ξέρετε;»
«Το βλέπω στον ύπνο…»
Ο αστυνόμος αρχίζει να γελάει…
«Δεν νομίζω ότι αυτά που αναφέρετε
έχουν καμιά σημασία.»
«Πίστεψε με, ο δολοφόνος δεν είναι αυτός
που είναι στην φυλακή, ο πραγματικός είχε το αριστερό καρπό ένα τατουάζ, ένα
περιστέρι.
Η Χαρούλα φεύγει προσπαθώντας να
ηρεμήσει, ξέροντας ότι ο εφιάλτης θα επιστρέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου