Όλα άλλαξαν όταν
η Άντζυ μου είπε ότι βλέπει σοβαρά την σχέση της με τον Νίκο και ότι θα
συζήσουν. Δεν ξέρω τι συνέβη αλλά αισθάνθηκα ένα πόνο, κάτι σαν ξυράφι στην
καρδιά μου όμως προσπάθησα να το κρύψω. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα που την
γνώρισα. «Ήταν ένα Παρασκευή βράδυ, ήμουν
σ’ ένα μπαρ και τα έπινα με ένα φίλο όταν το βλέμμα έπεσε πάνω της – το πιο
φωτεινό χαμόγελο που έχω δει και μαγεύτηκα. Όλο το βράδυ την παρατηρούσα μέχρι
που είδα να χαστουκίζει κάποιος και να χάνεται από το οπτικό μου πεδίο και κάτι
με έκανε να τρέξω πίσω της. Δεν ξέρω τι
με παρακίνησε να το κάνω, όταν βγήκα από το μαγαζί την παρατηρούσα να κλαίει
και την πλησίασα διστακτικά.
«Είσαι καλά; Χρειάζεσαι κάτι;» της είπα και
ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε, τα καστανά της μάτια με μαγνήτισαν.
«Όχι…» μου είπε και τα μάτια της έτρεχαν.
«Μπορώ να κάνω κάτι;»
«Μπορείς να με συνοδέψεις να φύγω απ’ εδώ;»
μου είπε χαμηλόφωνα.
Αρχίσαμε να περπατάμε στους δρόμους της
Αθήνας αμίλητοι κάποια στιγμή σταμάτησα και της είπα:
«Με λένε Αντώνη εσένα;»
«Άντζυ, χαίρομαι πολύ και σε ευχαριστώ που
με συνοδεύεις…»
Της χαμογέλασα, και συνεχίσαμε να περπατάμε. Γιατί δύσκολα βρίσκεις να παρκάρεις, αλλά δεν ήξερα ότι θα συνέβαινε αυτό και δεν πήγα το αμάξι μου. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ήμουν με γυναίκα και δεν ήθελα να την ρίξω στο κρεβάτι μου… Της πρότεινα να φάμε κάτι πρόχειρο και την πήγα σε μια καντίνα στο κέντρο της Αθήνας. Αφού πήραμε το φαγητό μας κάτσαμε σε ένα παγκάκι κι ξεκινήσαμε να τρώμε. Ήταν τόσο γλυκιά και αστεία, περνούσα υπέροχα μαζί της! Από εκείνο το βράδυ έγινε μέρος της ζωής μου, έγινε η κολλητή μου!»
Η αναπόληση μου
σταμάτησε όταν είδα το ρολόι… Σε λίγο θα ερχόταν η Άντζυ με τον Νίκο. Με πονούσε,
αλλά είμαι πολύ εγωιστής για να το δείξω και ήρθε αυτή η καταραμένη μέρα που πρέπει να γνωρίσω τον «Κύριο Τέλειο».
Θα προσπαθώ να είμαι άνετος και χαλαρός, ντύνομαι άνετα, αρωματίζομαι! Παίρνω
ότι αγαπάει να τρώει το κορίτσι μου και ένα μικρό δωράκι – το τελευταίο βιβλίο
της Κόλιν Χούβερ που ξέρω ότι θα το λατρέψει! Μέτα από λίγη ώρα χτύπησε η πόρτα! Περπάτησα με
αυτοπεποίθηση και άνοιξα, το στόμα μου στέγνωσε όταν είδα την Άντζυ, ήταν
πανέμορφη… Σαν ξωτικό έτοιμο να σε υπνωτίσει, τα σγουρά κόκκινα μαλλιά της, τα απαλά ροδακινή χείλη
της φιλούν το μάγουλο εκείνου!
«Καλησπέρα τρελόπαιδο, ελπίζω να μην αργήσαμε; Να σου συστήσω τον Νίκο!» μου είπε λάμποντας τα μάτια της.
«Κοριτσάρα μου, μην ανησυχείς όλα κομπλέ. Επιτέλους σε γνωρίζω Νίκο. Περάστε!» Τους είπα κάνοντας νόημα να περάσουν.
Ο αντίπαλος δεν ήταν καθόλου αμελητέος, όμορφος, γεροδεμένος, με υπέροχο χαμόγελο και ξανθός. Η Άντζυ δεν ξεκολλούσε από πάνω του και αυτό με εκνεύριζε πάρα πολύ, πρέπει να βρω τα αδύνατα του σημεία και τον εξολοθρέψω. Έχουν κάτσει στο καναπέ και εγώ χαμογελούσα.
«Τι να σας κεράσω; Εσένα Άντζυ ξέρω. Εσένα Νίκο;»
«Ένα ουίσκι σκέτο…» μου απάντησε, είδα στο βλέμμα του ότι με ένιωθε σαν απειλή και καλά κάνει γιατί είμαι.
Πήγα στο μπαρ να ετοιμάσω τα ποτά και ένιωσα τα χέρια της κολλητής μου και γύρισα, ήταν ενθουσιασμένη η μικρή μου δεν ήθελα να της το χαλάσω, αλλά πιστεύω ότι δεν της αξίζεις και θα της αποδείξω!
«Δεν είναι αξιολάτρευτος;» μου πέταξε χαρούμενη!
«Ναι, είναι…» της είπα όσο πειστικά μπορώ.
«Συγνώμη που σου χαλάσατε το βράδυ σου αλλά δεν μπορούσε αύριο…»
«Δεν πειράζει μικρή, είσαι η οικογένεια μου θα θυσίαζα τα πάντα.» της λέω και την αγκαλιάζω.
Ο Νίκος ανασηκώθηκε και φάνηκε ότι ενοχλήθηκε όταν μας είδε να αγκαλιαζόμαστε για να καταλάβει ποιος θα κερδίσει στο τέλος. Πήραμε τα ποτά και πάμε κοντά του, με κοιτούσε κάπως και προσπαθούσε να το κρύψει. Την φίλησε τρυφερά στο χέρι για να πάρει την ρεβάνς.
«Νίκο, μας πήρες
το καλύτερο κορίτσι, να την προσέχεις.» του λέω
«Μην ανησυχείς, την κοιτάω σαν τα μάτια μου.» μου είπε.
«Είδες πόσο μ’ αγαπάει το τρελόπαιδο; Είναι υπέροχος…» του πέταξε χαριτωμένα σε εκείνον.
«Αντώνη κοίτα τι μου πήρε ο Νίκος, ένα κολιέ καρδιά…» μου έδειξε με χαρά.
Τότε κόμπιασα με το δώρο που της είχα πάρει και το κατάλαβε, μου έπιασε το χέρι.
«Τι έπαθες;»
«Ε… σου πήρα και εγώ ένα δώρο.» της είπα δειλά.
«Αλήθεια;»
Της έδωσα αυτό που της είχα πάρει που είναι τυλιγμένο. Το άνοιξε με λαχτάρα και πάγωσε για δευτερόλεπτα, και έπειτα ούρλιαξε: «Κόλιν Χούβερ!!!» Πετάχτηκε επάνω και με αγκάλιασε. Εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο του Νίκου και απάντησε. Έπειτα απευθύνθηκε στο αστέρι μου:
«Μωρό μου, πρέπει να φύγω, η μητέρα μου δεν είναι καλά.» είπε λυπημένος.
«Ε, εντάξει… Πήγαινε.» του απάντησε και εκείνος την φίλησε.
«Χάρηκα που σε γνώρισα Αντώνη θα τα πούμε.» μου είπε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
Τα μάτια της ήταν θλιμμένα και την πήρα αγκαλιά… Της πρότεινα να δούμε ταινία και στα μισά της ταινίας αποκοιμήθηκε πάνω μου… έκανα μέρες να την δω και με είχε στενοχωρήσει αυτό. Όμως σε λίγες μέρες είχε τα γενέθλια έπρεπε κάτι να κάνω.
ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΖΥΣ
Είναι 9 το βράδυ ενός χειμωνιάτικου Σαββάτου, και ήμαστε όλοι κρυμμένοι και περιμέναμε να ανοίξει η πόρτα… Μόλις γίνεται αυτό, εγώ τα έχασα στην παρουσία της, ήταν πανέμορφη! Την συνόδευε ο Νίκος με τον οποίο συμμάχησα για να της κάνω την έκπληξη… φαινόταν ευτυχισμένη και αυτό από την μια με χαροποιεί και από την άλλη ένιωθα χαμένος.
«Εσύ να οργάνωσες όλα ρε τρελοκομείο; Μου το είπε ο Νίκος.»
«Όλα για την μικρή μου…»
Σ’ ευχαριστώ κολλητάκι μου, σε λατρεύω…» μου είπε και της φίλησα το χέρι ενώ την κοιτούσα.
Άρχισα να
συνειδητοποιώ ότι νιώθω περισσότερα πράγματα από την φιλία μας, ζηλεύω που την βλέπω στην αγκαλιά εκείνου…
η Άντζυ δεν είναι για τα δόντια του και δεν θα τον αφήσω να την πάρει από την
ζωή μου γιατί η ζωή μου θα σκοτεινιάσει και πάλι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου