Η μικρή Κατερίνα λόγω της μετάθεσης του πατέρα της στην Καλαμάτα άλλαξε σχολείο. Αυτή η νέα συνθήκη, προβλημάτιζε πάρα πολύ την 9χρονη μαθήτρια για το πώς θα αντιμετωπιστεί στο νέο σχολικό της περιβάλλον. Η μεγάλη μέρα έφτασε και η Κατερίνα ήταν έξω από την μεγάλη πόρτα του δημοτικού σχολείου της Καλαμάτας και οι δύο γονείς της ήταν στο πλάι της να της δώσουν κουράγιο, ετοίμαζε την ειδική ράβδο για να τη βοηθήσει να περπατά... Με το που μπήκε στο πρόβλημα του σχολείου, άκουγε τους ψίθυρους καθώς περπατούσε. Η καρδιά της χτυπούσε πολύ πιο δυνατά και τα βήματα της δεν ήταν σταθερά και οι γονείς της που ήταν στο πλάι της το παρατήρησαν. Της έδωσαν κουράγιο για να συνεχίσει.
Προσπάθησε να χαμογελάσει χωρίς να δείξει το άγχος της και κινιόταν προς στο γραφείο του διευθυντή, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι όλα θα πάνε καλά για την ομαλή μετάβαση της Κατερίνας στο τμήμα της, αλλά και σε όλο το σχολείο – ότι όλοι θα την συμπαθήσουν και θα την αγκαλιάσουν βοηθώντας την να βρει τις νέες της ισορροπίες στο νέο περιβάλλον του σχολείου. –Η μικρή δεν πείστηκε από τις θετικές επιβεβαιώσεις του διευθυντή και κράτησε μικρό καλάθι.
Ώσπου κάποιες μέρες διαπίστωσε την φοβία της... Την ώρα του διαλείμματος αφού βγήκε στο προαύλιο ένα παιδί την έσπρωξε και έπεσε κάτω, το παιδί που το έκανε –γελούσε καθώς είδε να πέφτει κάτω –η Κατερίνα προσπαθούσε να βρει το μπαστούνι, μέχρι που ένα κοριτσάκι την βοήθησε. Αμέσως μια δασκάλα μπήκε στο κύκλο που είχε δημιουργηθεί για να μάθει τι έγινε αλλά κανείς δεν είπε την αλήθεια… Η Κατερίνα γυρνώντας στο σπίτι, ζήτησε να μην ξανά πάει σχολείο… και τους είπε ότι έπεσε στο προαύλιο.
«Μαμά δεν θέλω να ξανά πάω σχολείο.»
«Γιατί Κατερίνα μου; Επειδή έπεσες;»
«Δεν θέλω να ξανά πάω, σου είπα…»
«Όμως δεν μου λες γιατί…»
Η Κατερίνα αρνιόταν για μέρες να γυρίσει μέχρι που ένα απόγευμα αποφάσισε ο πατέρας της να της μιλήσει.
«Κοριτσάκι μου, τι έχει γίνει και δεν θες να πάς σχολείο;»
«Άπλα δεν θέλω…»
«Αυτός δεν είναι λόγος… είναι χαζή δικαιολογία, εσύ είσαι έξυπνο κορίτσι. Αν μου πεις, σου υπ Η Κατερίνα στην αρχή δίστασε αλλά μετά του είπε:
«Με έριξε ο Μάνος κάτω…»
«Ποιος είναι ο Μάνος;»
«Ένας συμμαθητής μου.»
«Μπορεί να μην σε είδε…»
«Όχι, με είδε… Με έσπρωξε και μετά γελούσε.»
«Αγάπη μου γιατί δεν μας είπες τίποτα.»
«Γιατί δεν θέλω να γίνει φασαρία μπαμπά…»
«Μην ανησυχείς καρδιά μου εσύ.»
Την επόμενη μέρα οι γονείς της Κατερίνας μαζί με την κόρης τους πήγαν στο σχολείο… Κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του διευθυντή και του τα είπαν όλα και του ζήτησαν να ενημερωθούν οι γονείς του παιδιού και να του κάνει κάποια επίπληξη εκείνος.
Ο διευθυντής ειδοποίησε την μητέρα του Μάνου, η οποία πήγε την ίδια μέρα εκεί… Κατάπληκτη άκουγε τον υπεύθυνο του σχολείου να της εξιστορεί το συμβάν και η γυναίκα δεν μπορούσε να το πιστέψει στα αυτιά της και υποσχέθηκε να επιληφθεί επί του θέματος.
ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ.
Μίλησε τον άνδρα της και αποφάσισαν να έχουν ίδια αντιμετώπιση για το θέμα και αν χρειαστεί να μπει τιμωρία για να καταλάβει το λάθος του –θα του έπαιρναν το πλαί στέισον ως παραδειγματισμός και εννοείται θα ζητούσε συγνώμη. Γυρνώντας στο σπίτι, και έφαγαν είπαν στο παιδί τους να κάτσει στο σαλόνι.
«Μάνο μου, θέλουμε να σου μιλήσουμε…»
«Τι έκανα;»
«Μας κάλεσε ο διευθυντής και μας είπε ότι έσπρωξες ένα κορίτσι και έπεσε.»
«Καταλάθος το έκανα…»
«Δεν ήξερες ότι δεν βλέπει;»
Ο Μάνος δεν μιλούσε…
«Επίσης γελούσες; Γιατί; Θα σου άρεσαν να στο έκαναν εσένα αυτό; Ενώ δεν μπορούσες να δεις;»
«Μπαμπά…»
«Κοίτα να δεις παιδί μου, αυτό που έκανες ήταν πολύ κακό. Γιατί;»
«Για πλάκα…»
«Το λες λοιπόν! Ωραία, αποφασίσαμε με την μητέρα σου μετά από αυτό που έκανες να σου πάρουμε πίσω το πλαί στέισον, μέχρι να καταλάβεις το λάθος σου και να ζητήσεις συγνώμη και να είναι αλήθεια.»
«Μα…»
«Δεν έχει μα. Σκέψου το και τα ξανά λέμε.»
Ο Μάνος ήταν πολύ πληγωμένος με όλα αυτά που ακολούθησαν αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να καταλάβει τι είχε κάνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου