Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου! Ο
Αποστόλης είναι πάλι εδώ, Δεκέμβριο μήνας, θέλω να πιστεύω ότι θα πάμε δυο
μέρες διακοπές –ευτυχώς κάθεται κοντά στην Αθήνα. –Κοιμάται δίπλα μου, τα
μαλλιά του, είναι κάπως ανακατεμένα αλλά μου αρέσει. Κουνάει λίγο τα χέρια του
και με αγκαλιάζει.
«Που πας;» με ρωτάει.
«Να φτιάξω καφέ!»
Με τραβάει κοντά του και με τυλίγει μέσα στην
αγκαλιά του και δεν αφήνει να φύγω. Θέλω να κάνω σαν οκτάχρονο παιδί και να
ουρλιάξω από χαρά. –Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα στο
δημόσιο νοσοκομείο, είχα πάει γιατί ήταν άρρωστη η μητέρα μου –την εξέτασε από εκείνη την στιγμή δεν μπόρεσα να τον βγάλω από το μυαλό μου...
Μετά από ένα μήνα γνωριμίας μας θα πήγαινε στους γιατρούς χωρίς σύνορα, ήταν το
όνειρο του και βέβαια μετά από μία διεξοδική συζήτηση αποφασίσαμε να έχουμε
σχέση εξ αποστάσεως. –Ήμουν αποφασισμένη να κάνω το οτιδήποτε για να απολαύσω
την κάθε στιγμή που θα ήμασταν μαζί, αφού η απόσταση μας, είχε δυσκολέψει την
επικοινωνία μας και παρόλα αυτά κάθε φορά που ερχόμασταν κοντά, τα συναισθήματά
μας ήταν πιο δυνατά.
«Μωρό μου, πόσο
όμορφα είναι να είμαστε μαζί..»
Mου ομολόγησε. Αρχίζω να τον φιλάω χωρίς
να σταματάω.
«Ελπίζω να γίνεται πιο συχνά, όταν επιστρέψεις από
τους γιατρούς του κόσμου!»
Φάγαμε πρωινό, κάτσαμε αγκαλιά και κάποια στιγμή με
κοίταξε:
«Τι έχω;»
«Τίποτε. Ετοίμασε μια βαλίτσα. Φεύγουμε ένα
τριήμερο.»
«Που θα πάμε;»
«Σκέφτομαι την Αίγινα!»
«Πως σου ήρθε;»
«Σου χρωστάω πολλά ηλιοβασιλέματα μαζί σου!»
Την ώρα που ετοίμαζα την μικρή αποσκευή μας άρχισε
να με γαργαλάει. Είναι τόσο γλυκός γαμώτο. Στην διαδρομή, είναι όλα στολισμένα
Χριστουγεννιάτικα τραγουδάγαμε, όταν μπήκαμε στο φέριμποτ με πήρε αγκαλιά και βλέπαμε το απέραντο
γαλάζιο, ήταν μαγική στιγμή και για τους δυο μας.
«Σε λατρεύω!» Μου εκμυστηρεύτηκε.
«Είναι υπέροχο να περνάω χρόνο μαζί σου!» του απαντάω.
«Αγάπη μου…» μου απάντησε.
Αποφασίσαμε για λίγο να αφήσουμε τα πράγματα μας στο
κατάλυμα μας που κλείσαμε και περιπλανηθήκαμε στο λιμάνι της Αίγινας χέρι – χέρι. Είναι πολύ περιποιητικός, φάγαμε
ένα υπέροχο μεσημεριανό γεύμα. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο Ξαπλώσαμε και ξεκινήσαμε ένα μεγάλο ταξίδι
αισθήσεων…
«Είμαι πολύ τυχερή!»
«Ευτυχισμένη είσαι;»
«Ναι, αλλά θα είμαι όταν θα σε περισσότερο χρόνο
δίπλα σου.»
Ανασηκώθηκε λίγο από το κρεβάτι και έγειρε λίγο στο
κομοδίνο, άνοιξε το συρτάρι και έπιασε στα χέρια του ένα κουτάκι και μου το
έδωσε στα δικά του χέρια.
«Τι είναι αυτό;» τον ρώτησε.
«Άνοιξε το…»
Ανοίγοντας το κουτί, γούρλωσα τα μάτια μου, ήταν ένα
μονόπετρο που άστραψε μπροστά στο βλέμμα μου. Γύρισα και τον κοίταξα.
«Γιατί;»
«Επειδή θέλω να με παντρευτείς! Τι λες;»
Για λίγα λεπτά δεν απάντησα τίποτα, είναι τα
δευτερόλεπτα που όλες οι σκέψεις περνάνε
από το μυαλό σου θετικά και αρνητικά!
Τελικά θα μου απαντήσεις;»
«Αποστόλη μου ξέρεις…»
«Τι;»
«Η πρόταση σου με ξάφνιασε.»
«Αυτό τι σημαίνει, ότι θα μου πεις ναι ή όχι;»
Τον πήρα αγκαλιά και τον φίλησα…
«Σ’ αγαπώ και δέχομαι μωρό μου, με έκανες πολύ
ευτυχισμένη!»
Από δω και πέρα η ζωή μου θα αλλάξει…
Εκείνη την ώρα παρατηρώ το κινητό μου, να έρχονται
απανωτά μηνύματα και απορώ ποιος είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου