Το τελευταίο διάστημα η μικρή Ελένη ήταν πολύ στεναχωρημένη, γιατί πέθανε το παπαγαλάκι της... Η απόδοση στο σχολείο, είχε πέσει δραματικά και γονείς της άρχισε να ανησυχούν. Οπότε αποφάσισαν να τις κάνουν μία κουβέντα. Μόλις γύρισε από το σχολείο και έφαγαν μεσημεριανό, κάθισαν στο καθιστικό.
«Ελένη μου πώς πήγε το σχολείο;» τη ρώτησε η μαμά της.
«Καλά ήταν...»
«Τώρα τελευταία κοριτσάκι μου δεν έχεις πολλή διάθεση. Για ποιο λόγο; Επειδή πέθανε ο Νικ;»
«Τον αγαπούσα πολύ το παπαγαλάκι μου και μου λείπει πολύ.»
Σκεφτήκαμε με τη μαμά σου εάν θες και εσύ να σου φέρουμε ένα καινούργιο ζωάκι για να μην είσαι μόνη σου.
«Δεν θέλω τίποτα.»
«Αγάπη μου, δυστυχώς έτσι είναι η ζωή όταν μεγαλώνεις πολύ πας στο ουρανό… Είναι κάτι που δεν αλλάζει.»
«Και να γίνεται;»
«Είναι κάτι που όλοι αναρωτιόμαστε…»
Την πήραν αγκαλιά και μετά εκείνη αφού έφαγε πήγε στο δωμάτιο της… τις επόμενες μέρες την παρακολουθούσαν στενά. Μέχρι που έβαλαν μπροστά του σχέδιο του νέου φύλου της κόρης τους. Πήγανε στην φιλοζωική της περιοχής του και υιοθετήθηκαν ενώ όμορφο μικρό λαμπραντόρ αρσενικό... Το συγκεκριμένο σκυλάκι είχε διαφορετικά χρώμα ματιών και ήταν πολύ ιδιαίτερο. Σκέφτηκαν λοιπόν να το αφήσουν στην πόρτα του σπιτιού τους μέχρι να επιστρέψει η κόρη τους από το σχολείο με το πούλμαν.
Έτσι έγινε! Με το που έφτασε το πούλμαν έξω από το σπίτι της η μικρή κοπέλα παρατήρησε το όμορφο σκυλάκι να κάθεται ακριβώς μπροστά από την πόρτα της. Άφησε στην άκρη τη σχολική της τσάντα, και πλησίασε το σκυλάκι διστακτικά μέχρι που ακούμπησε το κεφαλάκι του.
«Χάθηκες μικρούλη μου;» Εκείνο άρχισε να τρέμει έτσι η μικρή φάση να το πάρεις την αγκαλιά της και να μπει στο σπίτι. Οι γονείς της έκαναν πώς ξαφνιάστηκαν πού την είδαν με το σκυλάκι και στα χέρια, απλά την ρώτησαν.
«Γλυκιά μου που το βρήκες το σκυλάκι;»
«Μπαμπά μου έξω από το σπίτι μοναχούλη του και αποφάσισα να το φέρω μέσα για να μην φοβάται.»
«Καλά έκανες κοριτσάκι μου.»
«Μπορούμε να κρατήσουμε μαμά;»
«Αν θες, πολύ ναι…»
«Ωραία!»
«Ελένη μου, όμως πρέπει να συζητήσουμε κάποια πράγματα…»
«Ακούω μπαμπά.»
«Από δω και πέρα, είσαι υπεύθυνη εσύ για το σκυλάκι, πρέπει να το βγάζει δυο φορές βόλτα μαζί μου, το φαγητό του και το νερό του.»
Η μικρή έγνεψε καταφατικά.
«Επίσης και κάτι άλλο… Δεν γίνεται όποιο αδέσποτο βρίσκουμε να το φέρνουμε στο σπίτι, εντάξει;»
Χαμογέλασε και τον πήρε αγκαλιά… οι γονείς ξανά είδαν το κοριτσάκι τους να χαμογελάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου