Από την πρώτη στιγμή αντικρίζω το βλέμμα σου ήξερα ότι θα ήταν η καταστροφή μου. Καλοκαίρι, Ιούλιος ήταν νομίζω πέρσι στο κέντρο της Αθήνας και ξαφνικά κάποιος με έσπρωξε. Παραπάτησα και σπάει το τακούνι μου και έσπασε. Αισθάνθηκα μία ζάλη δεν ξέρω αν ήταν από την πτώση το άρωμά του ή τα μάτια του; Δεν μπορούσα να ξεκαθαρίσω αν ήταν μπλε ή πράσινα αλλά με μάγεψαν πραγματικά, έπεσε και ο καφές μου στο πεζοδρόμιο.
«Συγνώμη χτυπήσατε;» μου είπε και εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου. Ήταν σκυμμένος μπροστά μου και του χαμογέλασα.
«Μην ανησυχείτε είμαι καλά… Απλά παραπάτησα.» του απάντησα.
«Να σε κεράσω ένα καφέ γιατί σας το έριξα.» μου είπε.
«Δεν έγινε τίποτα σημαντικό για ένα καφέ.» προσπάθησα να αποφύγω την κουβέντα ευγενικά.
«Αφήστε να σας κεράσω έναν καφέ μη μου το αρνηθείτε.» Το σκέφτηκα λίγα δευτερόλεπτα και μετά δέχτηκα.
Φτάσαμε σε ένα κοντινό καφέ είχε αρκετή οχλαγωγία, μου είχε δημιουργήσει πονοκέφαλο αποφασίσαμε λοιπόν να κάτσουμε έξω. Η ώρα κυλούσε τόσο ευχάριστα που δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα έφτασε το μεσημέρι.
«Δυστυχώς πρέπει να φύγω. Σε ευχαριστώ για τον καφέ Φίλιππε.»
Τότε εκείνος μου κράτησε το χέρι και μου απάντησε:
Και εγώ χάρηκα Σοφία! Θέλω να σε ξαναδώ.»
Πήρε το πακέτο με τα τσιγάρα μου και έγραψε το κινητό του. Αυτή η κίνηση του με ‘φέρε λίγο σε αμηχανία.
«Τώρα θα έχεις το τηλέφωνο και ελπίζω να τα συναντηθούμε .»
«Θα τα ξαναπούμε Φίλιππε. Του είπα και προχώρησα από την αντίθετη κατεύθυνση.
Τότε δεν το γνώριζα αλλά ξεκινούσε μία ιστορία αγάπης. Ο καιρός περνούσε και ο Φίλιππος ήταν υπέροχος υπήρχε όμως ένα χαρακτηριστικό του που με ενοχλούσε πάρα πολύ –δεν ήθελε να έχω φίλους και έχω πάρα πολύ κόσμο γύρω του. Το είχα μιλήσει για αυτό αλλά το αρνήθηκε ευγενικά. Πήγαιναν όλα μία χαρά και μετά από σχεδόν εννιά μήνες μετακόμισα στο σπίτι του. Η δουλειά μου ήταν διακοσμήτρια και ήμουν σε επαφή με πολύ κόσμο, το τελευταίο διάστημα φαινόταν ότι δεν το είχε ξεπεράσει, τον ενοχλούσε πάρα πολύ το Φίλιππο. Μου έλεγε ψέματα, ότι όλα ήταν καλά. Ζήλευε παθολογικά! Ετοιμαζόμουν για να βγω με κάτι συναδέλφους από τη δουλειά.
«Πάλι με αυτούς θα βγεις έξω;»
«Μα αγάπη μου, είναι επαγγελματικό ραντεβού.»
«Γιατί αντιδράς έτσι; γιατί δεν θέλω να σε πλησιάζουν όλοι οι άντρες.»
«Από πότε είσαι εσύ ζηλιάρης;
«Δεν είμαι ζηλιάρης! Απλά σε αγαπώ πάρα πολύ και ανησυχώ.»
«Μη με πιέζεις σε παρακαλώ...»
Η επόμενη εβδομάδα ήταν κάπως περίεργη – ο Φίλιππος μιλούσε με κάποιους φίλους του στο διαδίκτυο και μέσα σε αυτούς υπήρχε και μία κοπέλα που φαινόταν ότι ενδιαφερόταν για το αγόρι μου, το είδα και το είπα στο Φίλιππο. – Με καθησύχασε λέγοντας ότι θέλει να την έχει από κοντά γιατί θα τον βοηθήσει στη δουλειά του, του έφερνε πελάτες για το χρηματιστήριο και από την άλλη του ανεβάζει πάρα πολύ την ψυχολογία όταν στη δουλειά όταν τα πράγματα πάνε χάλια. Αυτές οι δηλώσεις του με προβλημάτισαν πάρα πολύ… ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΜΕΤΑ
Ένα σαββατόβραδο, ετοιμαζόταν να βγει και τον παρατηρούσα καθώς ντυνόταν.
«Θα βγεις;» τον ρώτησα
«Γιατί θες κάτι;» απάντησε με ερώτηση.
«Έχεις αλλάξει συμπεριφορά, έχω κάνει κάτι εγώ και για αυτό έχεις απομακρυνθεί από μένα;»
Γέλασε και μετά έδεσε τα κουμπιά του πουκαμίσου του έβαλε μία ζακέτα και προχώρησε προς την πόρτα.
«Αυτός είμαι δεν μπορώ να γίνω κάποιος άλλος.»
«Σοβαρά; Στην αρχή μου έδειξες ότι είσαι κάποιος άλλος... Σου πέρασες άλλη εντύπωση.»
«Θες κάτι άλλο;»
«θέλω να μου πεις γιατί άλλαξες τόσο πολύ;»
«Μα δεν άλλαξα αυτός μου είμαι.»
«Τι θες να μου πεις ότι σου αρέσει να έχεις ανθρώπους ν’ ακολουθούν και να σε θαυμάζουν και εσύ να τους δίνεις ψίχουλα;»
«Δίνω ότι μπορώ και δεν βλέπω να αντιδράει κάνεις, άσε με τώρα γιατί θα αργήσω.»
Το ίδιο βράδυ γύρισε μεθυσμένος και ξεκίνησε έναν μεγάλο καβγά μέχρι που με χτύπησε… Εγώ πάγωσα πήρα το κινητό μου και άρχιζα να τρέχω και εκείνος με κυνηγούσε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου