Πονούσαν όλα τα κόκκαλα μου, δεν άντεχα άλλο… ο πονοκέφαλος μου με είχε τρελάνει και ήθελα να ουρλιάξω. Είχα διπλωθεί στο πάτωμα, είχα φέρει τα πόδια στη κοιλιά μου και είχα βάλει το κεφάλι μου ανάμεσα τους. Ξαφνικά άκουσα θόρυβο και ήξερα ότι είχε εισβάλει στο χώρο ο πατέρας μου προσπαθώντας να με πλησιάσει.
«Φύγε…» του είπα αγριεμένος.
Τα μάτια του ήταν αγχωμένα καθώς με πλησίαζε αλλά δεν σταμάτησε, ήταν τολμηρός από την μια ήθελα να τον αγκαλιάσω και από την άλλη του φώναζα. Κάθισε κάτω δίπλα μου, και δεν μου μιλούσε –απλά με κοιτούσε. Άπλωσε το χέρι του και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα.
«Αγόρι μου είμαι εδώ και σ’ αγαπάω. Πρέπει να προσπαθήσεις να το νικήσεις και θα το κάνεις είμαι σίγουρος.»
Εγώ γέλασα δυνατά και του έσπρωξα το χέρι …
«Δεν ξέρω αν γίνω ποτέ το παιδί που θέλεις, να φοράω όμορφα ρούχα, να έχω μια καλή δουλειά και να με θαυμάζουν όλοι. Το κυριότερο από όλα να υπάρχει μια κοπέλα με την προοπτική γάμου. Μην περιμένεις ότι θα αλλάξει κάτι εγώ σε δυο – τρεις μέρες θα φύγω.» του είπα ξερά.
«Μην το κάνεις!» μου είπε σε παρακαλώ.
Όσο και αν επέμενα ο πατέρας μου δεν κατάφερνε τίποτα με την επιμονή και τα λόγια του δεν μπορούσε να με πείσει να παλέψω να ξεφύγω, η αλήθεια ήταν ότι θέλω όμως δεν γίνεται. –Όταν παίρνω την δόση μου μεταφέρομαι στο μαγικό μου κόσμο δίχως σκέψεις, πόνο και δυστυχία… όλα κυλούν ευχάριστα όταν συνέβη αυτό παρόλο που οι άλλοι δεν το βλέπουν αυτό, αλλά δεν με ένοιαζε. – Είχα γίνει μούσκεμα από το τρέμουλο της εξάρτησης, δεν άντεχα άλλο αυτό το βάσανο. Έψαχνα οτιδήποτε μπορούσε να με ανακουφίσει, ο πατέρας μου έφυγε για να πάει στην δουλειά όποτε αποφάσισα να αρχίσω να ψαχουλεύω για χάπια. Ύστερα, βρήκα τα μυοχαλαρωτικά χάπια του πατέρα μου και άρχισα να παίρνω ένα – ένα. Κάποια λεπτά αργότερα ακούμπησα πίσω και περίμενα την επίδραση τους, σε συνδυασμό με το ουίσκι. Τελικά τα είχε καταφέρει και με πήρε ο ύπνος, ο πατέρας μου με βρήκε αναίσθητος και προσπαθούσε να με βάλει να κάνω εμετό προσπαθώντας με το χέρι του, να προκαλέσει αυτή την διαδικασία.
Ένιωθε σαν να έπαθε ηλεκτροσόκ και άρχιζα να βγάζω ότι υπήρχε στο εσωτερικό της κοιλιάς μου.
«Ηρέμησε παιδί μου! όλα θα πάνε καλά…»
«Δεν το βάζεις κάτω έ;»
«Είσαι το παιδί μου, θα παλεύω για σένα μέχρι να πεθάνω.»
«Το θέμα δεν είναι να πεθάνεις εσύ αλλά εγώ…»
«Όχι παιδί μου μην το λες αυτό!»
«Άσε το μελόδραμα τώρα. Ξέρουμε και οι δυο ότι θα ήταν η ζωή σου πιο ήρεμη»
Αν ζούσε η μητέρα σου, Σπύρο θα στεναχωριόταν αν σε έβλεπε έτσι.»
«Τι την ανακατεύεις αυτήν! Αυτή πέθανε…»
«Δεν το ήθελε αγόρι μου, κάποια στιγμή πρέπει να την συγχωρέσεις.»
«Φύγε και παρατάμε!» του είπα και τον έσπρωξα έξω από το μπάνιο.
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΜΕΡΑΣ
Ξάπλωσα σε αυτό το κρεβάτι , και η εικόνα της άρχισε να έρχεται στο μυαλό… η μυρωδιά βανίλιας απλώνοντας παντού το αγαπημένο της απορρυπαντικό κόντευε να με τρελάνει. Ανάθεμα, γιατί το χρησιμοποιεί ακόμη ο πατέρας; Του το έχω πει ότι μ’ ενοχλεί αλλά η αλήθεια είναι ότι με κάνει να την περιμένω… Κοιτάω την πόρτα και σκέφτομαι, πόσο πολύ μου λείπει. Έχω ξαπλώσει δίπλα στο κρεβάτι –στο πλάι σε στάση εμβρύου περιμένοντας να ηρεμήσω από το τρέμουλο της εξάρτησης. Το ξημέρωμα άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον πατέρα μου, που κρατούσε ένα φλιτζάνι καφέ και καθόταν στην πολυθρόνα.
«Καλημέρα παλικάρι μου! Σου έφερα καφέ.»
«Δεν θέλω τίποτα…»
«Εγώ πρέπει να λείψω για λίγο, θα πάω στην δουλειά, αλλά του έχω ζητήσει από αύριο να δουλεύω εδώ για να σε φροντίζω…
Ήξερε ότι ήταν η τελευταία μου ευκαιρία, αν ήταν συνέχεια στο σπίτι δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα… Έπρεπε να ξεφύγω, μόλις άκουσα την πόρτα, άνοιξα το παράθυρο, και δραπέτευσα από την φυλακή μου. Τα επόμενα βράδια βρισκόμουν με τους φίλους μου και μια πιο «ήσυχη» περίοδος ξεκινούσε. Καθημερινώς έπαιρνα την δόση μου και ήμουν ευτυχισμένος! Όμως τα λεφτά που είχα πάρει από το συρτάρι του πατέρα μου, τέλειωναν… Τότε οι φίλοι μου, μου πρότειναν να τους βοηθήσω στην δουλειά τους. Έκλεβαν σπίτια! Κάτι, το οποίο προσπαθούσα να μην κάνω, αλλά δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την δόση μου. Εκείνο το βράδυ, εισέβαλλα σ’ ένα τριάρι κάνω μια μεγάλη μπάζα τα έδωσα για να πάρω την δόση. Την επόμενη φορά με έπιασαν και με χτύπησαν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου