Είναι μυθιστόρημα γραμμένο από τον βραβευμένο με Νόμπελ Λογοτεχνίας Κολομβιανό συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, όπου του χάρισε ένα Νόμπελ το 1982 κ τον ανέδειξε ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα. Πολύ ωραίο βιβλίο με συνεχείς εναλλαγές συναισθημάτων, που με άγγιξε από την αρχή… Αφηγείται τη σκληρή ιστορία της Λατινικής Αμερικής που μας δείχνει την ζωή της οικογένειας Μπουενδία. Η γλώσσα του Μάρκες, χαρακτηριστική και δύσκολη, είναι το πιο μαγευτικό στοιχείο του βιβλίου. Είναι εφτά γενιές της οικογένειας, ζουν έρωτες, μοιχείες, αιμομιξίες, θαύματα, επαναστάσεις, πολέμους, σε τρελαίνει ο σωστός τρόπος με τον όποιο ψυχογραφεί τους ήρωες του και τους αγαπάς, τους συμπονάς και μερικές φορές απορεί με αυτά που κάνουν και τις αποφάσεις που περνούν… Ένα μυθιστόρημα με γραφή που ξεχειλίζει ζωή, όπου η πραγματικότητα μπερδεύεται με τη μαγεία, οι ζωντανοί μεταξύ με τους νεκρούς, η ζωή μαζί με τη μοναξιά… Μπορεί στην αρχή να μπερδεύεσαι αλλά σε μαγεύει… Ένα παραμύθι του Μάρκες είναι καταπληκτικό!
Ο Λατίνος συγγραφέας μιλάει και καταπιάνεται με απλά και καθημερινά θέματα χωρίς όμως αυτά να χάνουν ούτε λεπτό τη σημασία, αλλά και με την εποχή που διαδραματίζεται το βιβλίο. Χάνεσαι μέσα στις σελίδες του και ταξιδεύει και εσύ μαζί με τους ήρωες, αυτή είναι το ένα μυστικό επιτυχίας του λογοτεχνικού μυθιστορήματος που το έχει λατρέψει το αναγνωστικό κοινό. Μια πραγματική απεικόνιση των δύσκολων συνθηκών της ζωή με τις που έρχονται αντιμέτωποι οι άνθρωποι που θα συγκινήσει βαθιά τον αναγνώστη, παράλληλα όμως θα αποτελέσει ένα παράδειγμα προς μίμηση για την υπομονή και την αγάπη. Πολύ λένε είναι σταθμός στην λογοτεχνίας και θα συμφωνήσω…
Αν αγαπάς την κλασική μαγεία των λέξεων είναι το σωστό βιβλίο για σένα. Ο Μαρκές αξίζει την ευκαιρία να τον διαβάσεις και να ξεχάσεις ίσως ότι σε απασχολεί. Όπως έχει αναφέρει ο Λατίνος συγγραφέας χρησιμοποιεί τον μαγικό ρεαλισμό –δηλαδή το μη πραγματικό θέλει να το περάσει ως απλό, καθημερινό. Ο σκοπός είναι να εκφράσει τα συναισθήματα, απέναντι στην πραγματικότητα. –Καλή ανάγνωση σε όλους!
Απόσπασμα:
Ο άνθρωπος
μια μέρα των ημερών, πρέπει να μάθει να χτίζει όνειρα, εκεί που οι ελπίδες
τελειώνουν. Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την
ψυχή τους. Αισθάνθηκε ξεχασμένος, όχι με την επανορθώσιμη λησμονιά της καρδιάς,
αλλά με την σκληρή και αμετάκλητη λησμονιά του θανάτου. Είχε πάει στον άλλο
κόσμο, αλλά γύρισε γιατί δεν άντεξε την μοναξιά. Έφτασε να υποκρίνεται με τόση
αληθοφάνεια, ώστε κατέληξε να παρηγορείται με τα ίδια της τα ψέματα. Στην
πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή και για αυτό το
συναίσθημα που αισθάνθηκε , όταν απήγγειλαν την καταδίκη (σε θάνατο), δεν ήταν
φόβος αλλά νοσταλγία.
Το μυστικό για τα καλά γηρατειά δεν ήταν τίποτε άλλο
από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά. Δεν πεθαίνει κανείς όταν πρέπει, αλλά
όταν μπορεί. Ο άλλος πόλεμος, ο αιματοκυλισμένος είκοσι χρόνια, δεν τους είχε
στοιχίσει τόσο όσο ο διαβρωτικός πόλεμος των αιώνιων αναβολών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου