Η ζωή μου δεν έχει μεγάλες χαρές ή λύπες από την ημέρα που έφυγα από τα Τρίκαλα Κορινθίας για να έρθω για σπουδές εδώ, η απόφαση για να μείνω στην Αθήνα ήταν πολύ δύσκολη αλλά η ευκαιρία που δόθηκε μετά το μεταπτυχιακό ήταν κάτι που δεν θα έβρισκα ποτέ στα μέρη μου. Έκανα την κάρδια μου πέτρα και εγώ και οι γονείς μου και επιλέξαμε να είμαστε μακριά. Δυστυχώς μου λείπουν και οι δικοί μου και οι φίλοι μου. Η καθημερινότητα μου είναι πολύ τυπική, δουλειά και σπίτι. Δεν έχω κανέναν, νιώθω μοναξιά… με τις φίλες μου μιλάω μέσω των κοινωνικών δικτύων αλλά δεν είναι το ίδιο με την από κοντά επαφή, είναι με τις οικογένειες τους πλέον Νιώθω μόνη μέχρι την ημέρα που γνωρίζω την Νατάσσα την τρακάρω στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και έπειτα γινόμαστε φίλες. Η Νατάσσα είναι και παραμένει ο άνθρωπος που με ξέρει καλύτερα από όλους. Τα επόμενα πέντε χρόνια είναι υπέροχα, είμαστε αχώριστες κάποια στιγμή μου εκμυστηρεύεται ότι της άρεσαν οι γυναίκες –εμένα αυτό δεν με πείραζε καθόλου, ως κολλητή της λατρεύω την χαρά και την τρέλα της. Εν τω μεταξύ η σχέση με τον Στέφανο δεν πάει καλά τα τελευταία χρόνια, περνάει κρίση και μετά από πολλούς τσακωμούς χωρίσαμε με τον Στέφανο. Το πρώτο διάστημα είμαι πολύ στενοχωρημένη, εξάλλου ο χωρισμός λένε είναι ένας μικρός θάνατος, μου πήρε εννιά μήνες αλλά καταφέρνω να επιστρέψω στην καθημερινότητα μου. Η Νατάσσα έχει φύγει για ένα επαγγελματικό ταξίδι όποτε είμαι ολομόναχη. Αποφασίζω να βγω και να πιω ένα ποτό και βρίσκομαι σ’ ένα δωμάτιο ενός διαμερίσματος με έναν γοητευτικό άνδρα που τελικά δεν καταφέρνω να ενδώσω στην ερωτική του πολιορκία, αφήνω το βραδινό μου ραντεβού και φεύγω γρήγορα. Περιπλανιέμαι στους δρόμους της Αθήνας παίρνω ένα ζεστό ρόφημα από ένα μαγαζί που είναι ανοιχτό εικοσιτετράωρο και γυρνώ στην ασφάλεια του σπιτιού μου, μου έχει λείψει η φίλη μου και ανυπομονώ να την δω… Σκέφτομαι λοιπόν να της ετοιμάσω μια έκπληξη να της πάρω το αγαπημένο της γλυκό και συμμαζέψω –γιατί έχω τα κλειδιά για να βάζω φαγητό στο σκυλάκι της ευτυχώς μένουνε δυο τετράγωνα μακριά. –
Με την επιστροφή έφερε έναν άνθρωπο, που μου την παρουσίασε ως την νέα της σχέση. Είναι μια όμορφη κοπέλα, αγγλίδα, μορφωμένη με πολλά ταλέντα ήταν όμορφο ζευγάρι. Όμως κάτι επάνω της δεν μου άρεσε! Στον εαυτό δεν θα το κρύψω αλλά σε εκείνη δεν είπα τίποτα, ήταν πολύ ευτυχισμένη, ίσως γιατί ήμουν μόνη μου. Η Νικολ είχε φεύγει για ταξίδι για να επιστρεφτεί για ταξίδι. Εμείς μετά από καιρό κάναμε πράγματα μαζί. Κατά την διάρκεια της βόλτας γελούσαμε, τραγουδούσαμε! Η «γνωστή» Νατάσσα η χαρά της απλωνόταν παντού. Ευτυχώς οι δρόμοι ήταν μποτιλιαρισμένοι αλλά φτάσαμε Παρκάρω το αμάξι και μου προτείνει να ανέβω επάνω γιατί ήθελε παρέα, ήμουν κάπως ζαλισμένη και αποφάσισα να το κάνω ήταν ευκαιρία να την δω και να συνέλθω.
«Θες να κοιμηθείς σήμερα σε μένα;» με ρώτησε.
«Άμε…»
«Κάτσε σαν το σπίτι!» μου απάντησε εκείνη.
Της τσιμπάω το μάγουλο και κάθομαι στο καναπέ της. Εκείνη πηγαίνει να φέρει ποτά, βλέπω ότι η φωτογραφία μας έχει αλλάξει θέση και έχει πάει πιο πίσω και μπήκε μπροστά η φωτογραφία της με την Νικολ, με στεναχώρησε.
«Έφερα τα ποτά!» είπε η Νατάσα.
«Ευχαριστώ…» Κοιτούσα τις φωτογραφίες μας και έπειτα γύρισα προς το μέρος της.
«Τι έχεις;»
«Τίποτα.»
«Σε ξέρω πολύ καλά, το τίποτα έχει πολλές σκέψεις από πίσω.»
«Μην ανησυχείς κορίτσι μου, όλα καλά.» της είπα και έπιασα το χέρι. Με πήρε αγκαλιά και αισθάνθηκα την αγάπη της, έτσι χαλάρωσα.
«Είσαι ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή μου!» μου εκμυστηρεύτηκε.
Της χαϊδεύω το μάγουλο και εκείνη με πλησιάζει. Χαμογέλασε. Έπειτα γέρνει κοντά μου και με φιλάει στα χείλη, για κάποια λεπτά παγώνω. Ενδίδω ερωτικά στη κολλητή μου. Τελικά ήμουν ερωτευμένη μαζί της; Μήπως το έκανε αυθόρμητα;
«Γιατί το έκανα αυτό;» ρωτάω τον εαυτό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου