Αρχίζω να πληκτρολογώ για να μπω στο Facebook, ευτυχώς λείπει η γυναίκα μου όποτε
θα είμαι ελεύθερος… Το προφίλ μου, το έχω εδώ και πέντε χρόνια για να ξεσκάω
από την ζωή μου στην οποία πιέζομαι και όταν θέλω να ηρεμώ από τα παιδιά και
την Άννα. Εδώ μέσα είναι όλα πιο απλά
και βέβαια το διασκεδάζω! Έχω τοποθετήσει μια φωτογραφία του γυμναστή μου, του
Πέτρου –στην οποία δεν φαίνεται το πρόσωπο του –και όταν συναντιέμαι λέω ένα
παραμύθι ότι έχω ένα πρόβλημα υγείας και ότι έχω παραμελήσει το σώμα, με
πιστεύουν και με αυτό τον τρόπο μπορώ να προσελκύω γυναίκες και να περνάω
όμορφες στιγμές μαζί τους. Αυτή την περίοδο μιλάω με μία πολύ γοητευτική
γυναίκα, γύρω στα τριάντα πέντε, διαφημίστρια και πολύ φιλόδοξη και από ότι έχω
καταλάβει από τις συζητήσεις μας: δεν θέλει παιδιά και οικογένεια είναι η
ιδανική περίπτωση για μία περιπετειούλα! Από τι έχω συνειδητοποιήσει είναι
πληγωμένη και θα είναι πιο εύκολα να πείσω το νέο μου θύμα, να βγούμε για
καφέ... Πιστεύω ότι σε λίγες μέρες έχω δεχτεί και τα υπόλοιπα είναι θέμα
προσέγγισης.
Αν δεχτεί να βγούμε μετά θα της πω ένα παραμύθι και θα περάσω λίγες
όμορφες στιγμές μαζί της. Ομολογουμένως είναι μία γυναίκα και με έχει κεντρίσει
σεξουαλικά. Ξεκινάω να της γράφω:
«Καλησπέρα, πού
είσαι χαμένη δύο μέρες...» Και
περιμένω απάντησή της. Βλέπω ότι είναι ενεργή στη συνομιλία οπότε έχω πάρα πολύ
αγωνία να δω τι θα απαντήσει.
Κοιτώντας την ώρα για να υπολογίσω τι
ώρα θα γυρίσει η Άννα με τα παιδιά στο σπίτι για να κλείσω τα social media. Η
γυναίκα μου εκνευρίζεται πάρα πολύ όταν με βλέπει να σερφάρω αρκετές ώρες
μπροστά στον υπολογιστή. Μου έχει πει ότι δεν της αρέσει να έχω προφίλ στα
κοινωνικά δίκτυα ενώ εκείνη δεν έχει και θέλει να το διαγράψω αλλά προσπαθώ να
την πείσω και κάθε φορά βρίσκω τρόπο να την τουμπάρω. Ο σκοπός μου δεν είναι να
χωρίσω την γυναίκα μου αλλά να περάσω απλά λίγο ξένοιαστα την ώρα μου γιατί βαριέμαι
τη ρουτίνα που ζω τα τελευταία χρόνια.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ακούστηκε ο ήχος του μηνύματος από το
messenger, ήταν η Έλενα...
«Δυστυχώς λόγω δουλειάς τρέχω πάρα πολύ αυτές τις μέρες και δεν έχω προλάβει να σου απαντήσω στα προηγούμενα μηνύματα αλλά να ξέρεις πόσο σκέφτομαι θα τα πούμε μετά θα σου στείλω το βράδυ μήνυμα...Σου έστειλα χθες αλλά δεν απάντησες.
«Ναι, σου έχω γλύκα μου ότι ξυπνάω πολύ λόγω της εργασίας μου και κοιμάμαι νωρίς…» της απαντάω.
Το διαβάζει και μετά από λίγα λεπτά
αποσυνδέεται. Το βλέπω και της στέλνω μία καρδούλα και μετά από λίγα λεπτά
βγαίνω και εγώ, και ξεκινάω κάποιες άλλες δουλειές μέχρι να έρθει η γυναίκα και
τα παιδιά μου. Το βράδυ της ίδιας ημέρας δυστυχώς δεν μπορώ να μπω στο προφίλ
γιατί είμαι με την οικογένειά μου σε μία απογευματινή έξοδο. Οι επόμενες μέρες
ήταν πάρα πολύ δύσκολες στη δουλειά μου αλλά και στο σπίτι ευτυχώς μου δίνει
αυτή την ευκολία η εταιρία που δουλεύω, από την άλλη η Άννα έχει πάρα πολλά
νεύρα και συνεχώς έχουμε καυγάδες εγώ είμαι κλεμμένος στο γραφείο… με το tablet
και μιλάω με την Έλενα, η παρέα της μου κάνει πάρα πολύ καλό, λέγοντας στην Άννα
ότι κάνω δουλειά και αργά το απόγευμα παίζω με τα παιδιά μου.
3 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ
Η μεγάλη μέρα έχει φτάσει στις 18:00 που
θα συναντηθώ να με την Έλενα και αρχίζω να ετοιμάζομαι σιγά-σιγά από τις 5:00… εκείνη
την ώρα μπαίνει η γυναίκα μου αμέσως το δωμάτιο με κοιτάζει και με ρωτάει:
«Για που ετοιμάζεσαι; θα βγω με ένα
συνάδελφο από τη δουλειά ίσως αργήσω οπότε φάτε εσείς για βράδυ και θα τα πούμε
πιο μετά.»
«Και εμένα πότε θα μου το έλεγες;»
«Θα το έλεγα. Μην αρχίζεις τώρα την γκρίνια.»
«Το τελευταίο διάστημα η συμπεριφορά σου έχει χειροτερέψει πάρα πολύ
και θέλω να συζητήσουμε πολύ σοβαρά δεν μου αρέσει που ξημεροβραδιάζεσαι με το
tablet στο χέρι.»
«Πω!
Αυτή η γκρίνια σου πια δεν αντέχω
άλλο αλήθεια, ξέρεις ότι δουλεύω. Φεύγω
για να μην αργήσω και θα τα πούμε ύστερα!»
Ανεβαίνω στη μηχανή και ξεκινάω για τον τόπο συνάντησης της είπα να
βρεθούμε στην νέα Σμύρνη...Η Κηφισιά είναι αρκετά μακριά αλλά το κάνω μην μας
δει κανένα μάτι. Είμαι πολύ αγχωμένος και προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις
για να την πείσω, να μην φύγει όταν με αντικρίσει. Μετά από σαράντα λεπτά
διαδρομής, παρκάρω την μηχανή λίγο πιο κάτω από την πλατεία, και αρχίζω να
περπατάω προσπαθώντας να κρατηθώ ψύχραιμος μέχρι που, διαπιστώνω από μακριά μία
κοπέλα να κρατάει ένα τριαντάφυλλο όπως την έχω πει, για να την αναγνωρίσω…
Είναι λίγο κοντή, αλλιώς φαινόταν στις φωτογραφίες όμως δεν πειράζει θα
περάσουμε καλά. Την πλησιάσω πάρα πολύ,
και της κλείνω τα μάτια με τα χέρια μου.
«Επιτέλους θα σε γνωρίσω…» της λέω και γυρνάει και παγώνω... Δεν το
πιστεύω ότι πίσω από τη φωτογραφία ήταν εκείνη.
«Κώστα;»
«Δήμητρα;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου