ΒΡΑΔΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ
Είναι η τελευταία μέρα του Μαρτίου, έχει αρχίσει να νυχτώνει και εγώ πρέπει να προχωρήσω μέχρι το παρκινγκ για να πάρω το αμάξι. Μέσα σε όλα βρέχει κιόλας, δεν ξέρω πως είχα την φαεινή ιδέα να αφήσω το αυτοκίνητό μου τόσο μακριά από την δουλειά; Την πάτησα και εγώ με αυτά τα βίντεο που σου λένε να κάνεις άσκηση, σήμερα μου ήρθε; Δεν πρόκειται να το ξανά επιχειρήσω ποτέ… Έχω γίνει μούσκεμα και θέλω να βρίσω, ξέχασα να πάρω ομπρέλα το πρωί, ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα έχει μια υπέροχη μέρα, όπως είπε ο μετεωρολόγος άλλωστε και περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώ μέχρι να καταφέρω να φτάσω στο αμάξι.
Καθώς φτάνω στο εγκαταλελειμμένο κτίριο που πάρκαρα το αυτοκίνητο… βλέπω τα ασθενοφόρα να περνάνε γιατί από την άλλη πλευρά είναι το νοσοκομείο της Νίκαιας. Και αρχίζω να σκέφτομαι πόσο τυχαίος είμαι που δεν είμαι εκεί μέσα, ελπίζω να μην αρρωστήσω με τόση βροχή. Ξαφνικά βλέπω έναν ξανθό άνδρα να κουβαλάει μια σακούλα, φαίνεται να αγκομαχά, αν πλησιάσω θα τον ρωτήσω αν θέλει βοήθεια. Αρχίζω να επιταχύνω το βήμα όταν ξάφνου αντικρίζω να εξέχει από την σακούλα… ένα χέρι. «Θεέ μου! εξέχει από την σακούλα ΕΝΑ ΧΕΡΙ!» Νομίζω ότι με άκουσε. «Πρέπει να κρυφτώ πίσω από τα αυτοκίνητα…» επαναλαμβάνω. Θεέ μου κάνε να μην με έχει δει; Νομίζω ότι το χέρι είναι χαρακωμένο.
«Πω, πω… Λες να είναι ο δολοφόνος που λένε στις ειδήσεις το τελευταίο καιρός;» σκέφτομαι έντρομος.
Σήμερα μου ήρθε η ιδέα να το αφήσω εδώ; Να τρέχω και αν έχει όπλο; Πρέπει να πάω ανάσα και να μείνω ψύχραιμος. Θα βγάλω το κινητό να πάρω την αστυνομία, Παναγία μου! Ελπίζω να μην με έχει δει. Ο φόβος είναι μεγαλύτερος από την λογική. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα είναι καθοριστικά, για μένα που είναι μπροστά στο σκηνικό. Τρέμω! Αντικρίζω από εκεί που είμαι τα πόδια του και μετά ακούω:
«Ε, φίλε… που είσαι! Μην φοβάσαι. Κούκλα είναι ψεύτικη. Έλα να δεις!» λέει και αρχίζει να γελάει και μου κόβεται το αίμα.
Κρατάω την ανάσα μου και μένω ακίνητος. Δεν ξέρω αν όλα αυτά που ζω είναι πραγματικότητα ή εφιάλτης αλλά όλα είναι τόσο θολά μέσα στο μυαλό μου. Ξαφνικά ακούω σειρήνα ασθενοφόρου και μετά κόρνα, βλέπω τα πόδια του να απομακρύνονται και να φύγει. Προσπαθώ να δω, σηκώνομαι λίγο για να δω μέσα από το παράθυρο και τον βλέπω να μπαίνει στο αυτοκίνητο. Λες να είμαι τόσο τυχερός; Πλησιάζω στο ασθενοφόρο...
«Συγγνώμη, παιδιά… Τον άνδρα αυτόν γνωρίζετε ;»
«Ποιον;»
«Αυτόν μέσα στο αυτοκίνητο.»
«Όχι…»
«Επειδή του μιλούσατε;»
«Εμπόδιζε την είσοδο. Πολλοί νομίζετε ότι επειδή είναι εγκαταλειμμένο, μπορείτε να αφήσετε τα αυτοκίνητά σας. Για μας που δουλεύουμε εδώ…»
«Έχεις δίκιο φίλε, ότι και να πεις όμως… νομίζω ότι είχε ένα πτώμα μέσα!»
«Τι λες;»
«Νομίζω ότι είδα ένα πτώμα μέσα στο αμάξι του!»
«Κάλεσε την αστυνομία!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου