6Η ΗΘΟΓΡΑΦΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΑΜΝΗΣΙΑ

 

Ήμουν ξαπλωμένη, σε ένα κρεβάτι… όλα μου ήταν άγνωστα γύρω μου. Τίποτα δεν μου έφερνε κάποια μνήμη. Ποια ήμουν άραγε; Και  τι ήταν εδώ που βρισκόμουν; Απέναντι μου έβλεπα ένα ρολόι και ένα τραπέζι με μια καρέκλα, κοιτούσα γύρω άλλα δεν αναγνώριζα… Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα  και μπήκε μια γυναίκα στα άσπρα ντυμένη, μου χαμογέλασε και μου είπε:

«Πως είμαστε σήμερα;»

«Ποια είσαι εσύ; Που είμαι;»

«Ηρεμήστε σε παρακαλώ…»

«Θέλω να φύγω, αφήστε να φύγω… δεν θέλω να είμαι εδώ.»

Η επίσκεψη του γιατρού ώρες μετά δεν με βοήθησε να καταλάβω και πολλά από αυτά που είπε. Μου έκανε μια ηρεμιστική ένεση και χάθηκα στο λήθαργο του ύπνου

Το μόνο θετικό είναι ότι μου εξήγησε ότι έχω ένα θείο, ο οποίος θα με πάρει στο σπίτι του, γιατί δεν μπορούσαν να με κρατούσαν άλλο στο νοσοκομείο. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ήρθε ένας χαμογελαστός άνδρας γύρω στα πενήντα, να με πάρει. Ήταν πολύ καλός μαζί μου, αλλά ακόμη δεν ένιωθα άνετα μαζί του. Πέρασαν μέρες για να με πείσει να πάω μαζί του, και ζήτησα να μου δείξει κάποιες φωτογραφίες ή έγραφα ότι είμαστε συγγενείς και το έκανε.  Μετά από αρκετή κουβέντα με έπεισε.

 

ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΑ ΜΕΤΑ

 Μπήκαμε στο λεωφορείο, ύστερα από δυο ώρες είχαμε φτάσει στο σπίτι του. Μας καλοδέχτηκε η γυναίκα του, μια ευγενική και καλοσυνάτη γυναίκα και με πήγε στο δωμάτιο που θα γινόταν το καταφύγιο μου. Ένα πολύ ζεστό δωμάτιο, που έβλεπε σ’ ένα μικρό κήπο από την πίσω πλευρά του οικήματος.

Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα μέχρι… που ένα βράδυ στο είδα στο ύπνο μου…

 «Επικρατούσε χάος παντού και γύρω μου… Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι δεν μπορούσε να κουνηθείς… ξαφνικά έβλεπες να πετάγονται φωτιές από το πουθενά και δεν μπορούσες να αναπνεύσεις, καπνοί, σώματα να σε σπρώχνουν, ουρλιαχτά να ακούγονται… η αδερφή και η μητέρα μου με κρατούσαν γερά… Αλλά μέσα στην αναμπουμπούλα τις έχασα.

«Μαμά, Ανέτα που είστε;» φώναξα αλλά δεν με άκουσαν.

Μέσα στο πλήθος άκουσα μια γυναίκα να φωνάζει: «Θα μας κάψουν τρέξτε…» Ο φόβος με κυρίεψε και άρχιζα να τρέχω, όπως κινιόμουν για να φτάσω στην προβλήτα του λιμανιού σκόνταψα και έπεσα… χτύπησα και έβγαλα αίμα, αλλά δεν με ένοιαζε. Συνέχιζα να τρέχω, έβηχα δυνατά, δεν μπορούσα να αναπνεύσω.  Περνώντας από ένα στενό δρομάκι, είδα μια γυναίκα αιμόφυρτη, αλλά δεν έκανα τίποτα… έτρεχα χειρότερα. Μέχρι που ένιωσα ένα πόνο στο κεφάλι και δεν θυμάμαι τίποτα. Ένα κενό…

Οι κραυγές μου δεν έβγαιναν μέχρι που ούρλιαξα:

«Βοήθεια!»

ΒΙΒΛΙΑ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ/Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

 

Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, το βιβλίο πήρε το όνομά του από τη δημοσίευση των ημερολογιακών σημειώσεων που κρατούσε η Άννα Φρανκ, στο Άμστερνταμ, για όσο καιρό κρυβόταν με την οικογένειά της από τους Γερμανούς, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο καταφύγιο της οικογένειας στο Πρίσενγκρατς.

Η Άννα Φρανκ ήταν ένα από το ένα εκατομμύριο εβραιόπουλα που χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Η Ανελίζ Μαρί Φρανκ γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου 1929 στην Φρανκφούρτη και ήταν κόρη του Όττο και της Ήντιθ Φρανκ. Η Άννα Φρανκ και η οικογένειά της συνελήφθησαν από τη Γκεστάπο. Επέζησε μόνον ο πατέρας της, Όττο Φρανκ, χάρη στον οποίο εκδόθηκαν, για πρώτη φορά το 1947, αρκετές από τις σελίδες του ημερολογίου. Σήμερα, το ίδρυμα που διατηρεί τα πνευματικά δικαιώματα του έργου, το «Anne Frank Fonds» αναφέρει την έκδοση του 1991, ως την πρώτη πλήρη δημοσίευση του χειρογράφου. Η  Άννα Φρανκ διατηρούσε ημερολόγιο όπου κατέγραψε τους φόβους, τις ελπίδες και τις εμπειρίες της. Το ημερολόγιο αυτό βρέθηκε στο μυστικό διαμέρισμα μετά τη σύλληψη της οικογένειας και η Miep Gies, ένα από τα άτομα που είχε βοηθήσει την οικογένεια Φρανκ να κρυφτεί, το φύλαξε για την Άννα. Δημοσιεύτηκε μετά τον πόλεμο σε πολλές γλώσσες και διδάσκεται σε πολλά γυμνάσια και λύκεια στην Ευρώπη και στην Αμερική. Η Άννα Φρανκ έχει γίνει σύμβολο του χαμένου μέλλοντος των παιδιών που απεβίωσαν στο Ολοκαύτωμα. Το ημερολόγιο έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες και ως σήμερα έχει πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.

Έχει έντονα προσωπικό χαρακτήρα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γράφεται με σκοπό να δημοσιευτεί ή να διαβαστεί από άλλους και για αυτό το λόγο το ύφος του είναι εξομολογητικό, και η γραφή συχνά συνθηματική ή και ελλειπτική. Εμπεριέχει σχόλια, παρατηρήσεις, κρίσεις, σκέψεις και, γενικά μια υποκειμενική καταγραφή όλων όσων απασχολούν το άτομο που κρατά το ημερολόγιο, ενώ βασικό χαρακτηριστικό του είναι ο ακριβής προσδιορισμός του χρόνου από τον ίδιο τον συγγραφέα. Διαφέρει σημαντικά από την αυτοβιογραφία, όπου ο συγγραφέας παρουσιάζει τη ζωή του σε συνεχή αφήγηση και χωρίς κενά, με σκοπό όμως αυτή να διαβαστεί από άλλους. Η γλώσσα του κειμένου είναι απλή και κατανοητή. Η συγγραφέας προκειμένου να δηλώσει τα συναισθήματά της. Το  ύφος του κειμένου είναι προσωπικό και έντονα εξομολογητικό.

 

5Η ΗΘΟΓΡΑΦΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ:Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ…

 

Οι καπνοί από το σπίτι του, έβγαιναν εκείνος ούρλιαζε αλλά κανείς δεν τον άκουγε. Άρχισε  να τρέχει ξυπόλητος πώς το λιμάνι, φώναζε στους γονείς του αλλά κανείς, δεν απαντούσε στα παρακάλια του... Έτρεχαν όλοι πανικόβλητοι να σωθούν από αυτήν την τρέλα που τους είχε... Ξαφνικά βλέπει ένα καράβι, και βουτάει μέσα σε αυτό! Ήταν πολύ φοβισμένος και τα μάτια του έτρεμαν από τον φόβο ότι δεν θα ξαναβλέπε ποτέ τους γονείς του ζωντανούς! Τα αυτιά του βούιζαν από τους δυνατούς κρότους και ουρλιαχτά γυναικών που φώναζαν και μωρά που έκλαιγαν ήταν ένας εφιάλτης χωρίς τελειωμό. Έκλεισε τα αυτιά του, στην προσπάθεια να μην τα ακούει αλλά δυστυχώς όλα αυτό θα τον στοίχειωνε το ήξερε... Πετάχτηκε ξαφνικά από το κρεβάτι του, λουσμένο στον ιδρώτα, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, ανακάθισε στο κρεβάτι και περίμενε να συνέλθει...

Δεν το άντεχε όλο αυτό που περνούσε. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει όλο αυτό που έζησε και ότι  δεν θα ξανά έβλεπε κανέναν από αυτούς που αγαπούσε. Αυτό γινόταν τα τελευταία χρόνια από την ημέρα που ήρθε στην Ελλάδα, είχε καταφέρει να έχει μία ζωή που του διασφάλιζε φαγητό και στέγη αλλά ένας ζωντανός νεκρός από την ημέρα που έγινε ο τάφος πολλών ψυχών.

Το ρολόι έδειξε 6:30, έπρεπε να σηκωθεί να ετοιμαστεί για να πάει στη δουλειά του, το τελευταίο διάστημα υπήρχε ένα κορίτσι το οποίο του έχει αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόταν... Οι δαίμονες του όταν ήταν κοντά της, τους ξεχνούσε. Αφού ετοιμάστηκε πάρα πολύ γρήγορα πήρε το τρόλεϊ και άρχισε να κατευθύνεται προς την εργασία του, όλοι έτρεχαν βιαστικά και κανείς δεν κοιτούσε τον διπλανό του. Αυτό το είχε στοιχίσει πάρα πολύ, στην Σμύρνη τα πράγματα όταν πάρα πολύ διαφορετικά, ο ένας μιλούσε με τον άλλον υπήρχε επικοινωνία. Αλλά  εδώ όλα ήταν απόμακρα και μοναχικά, του έλειπε αυτή η ζεστασιά. Όταν μπήκε στο κτίριο που δούλευε συνάντησε το κορίτσι με το υπέροχο χαμόγελο, που του μαλάκωνε την ψυχή, πού ήταν όλο τραύματα.

«Καλημέρα Σταμάτη, τι κάνεις; Πώς είσαι σήμερα;»

«Καλημέρα, γλυκιά μου.. Καλά μωρέ. Εδώ όπως τα ξέρεις.»

Φαίνεσαι λίγο κομμένος, δεν κοιμήθηκες αρκετά;»

«Δυστυχώς όχι. Αλλά θα τα καταφέρω σήμερα.» της είπε και της έκλεισε το μάτι.

Του χαμογέλασε, και έτσι ξεκίνησε μια ακόμη εφιαλτική μέρα στη δουλειά. Το μεσημέρι στην επιστροφή, παρατηρούσε τα μικρά μαγαζιά πώς που στόλιζαν την Αθήνα, ακόμα δεν είχε συνηθίσει αυτή τη βαβούρα που υπήρχε στην πόλη, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να ζήσει. Ξαφνικά, έπεσε πάνω στην Κατερίνα που κρατούσε κάτι μικρά πακέτα  και του χαμογέλασε τότε εκείνος της λέει:

«Θες να πάμε μια βόλτα και να φάμε ένα γλυκό;»

Όταν την έβλεπε ο εφιάλτης εξαφανίζονταν.

ΒΙΒΛΙΑ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ/ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΓΑΠΗΣ ZOLA EMILE

 

Για μιά νύχτα αγάπης του ΖΟΛΑ ΕΜΙΛ που εκδόθηκε στις
1922.

"Με αγαπάτε;" τον ρώτησε με χαμηλή φωνή. "Ω, ναι, ναι" ψέλλισε εκείνος. Εκείνη όμως του έκανε ένα νεύμα, που του έδινε να καταλάβει ότι δε χρειαζόταν τα περιττά και ανώφελα λόγια. Η Τερέζα ξαναπήρε το αγέρωχο ύφος της, που προσπαθούσε να κάνει φρόνιμα και φυσικά τα λόγια στα χείλη μιας νέας κόρης. "Σαν σου δοθώ, θα κάνεις ό,τι σου ζητήσω;" Η Φραντζέσκα, η κόρη του μαρκήσιου ντε Μαρσάν, είναι άπιαστο όνειρο για τον φτωχό, ερωτοχτυπημένο Ιουλιανό. Δεν παύει, όμως, να ελπίζει και να παίζει γι' αυτήν φλάουτο κάθε βράδυ. Όταν εκείνη τον καλεί από το παράθυρο στο δωμάτιό της, ο τρυφερός νέος ούτε φαντάζεται τι τον περιμένει. Τώρα, ανάμεσα σε αυτόν και την αγαπημένη του, στέκει ένα πτώμα και μια αποστολή. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει, άραγε, κανείς για μια νύχτα αγάπης; Οι σκέψεις αυτές βασανίζουν τον ήρωά μας τα βράδια που παίζει φλάουτο κάτω από τα παράθυρά της. Όταν όμως μια νύχτα η Φραγκίσκα τον καλεί στο δωμάτιό της. Ο Ιουλιανός μένει άναυδος αντικρίζοντας το αντρικό πτώμα στο κρεβάτι της και αναρωτιέται πόσα μπορεί να κάνει για. . . μια νύχτα αγάπης.

Σκοτεινό και λυρικό, εξιστορεί τον τραγικό έρωτα του πρωταγωνιστή με την Τερέζα, μια μυστηριώδη νέα, την οποία περιμένει κάθε μέρα να φανεί στο παράθυρό της αναζητώντας ένα νεύμα της…. Ένα μέγαρο υπό το λυκόφως, καστανιές που αναδίδουν μια οσμή θανάτου, μια κόρη με δέρμα λευκό και χείλη κατακόκκινα σαν να διψούν για αίμα, ένας νέος δέσμιος της ερωτικής ορμής του και ένα πτώμα.

Γραμμένο σε μια εποχή λίγο πιο ''καθωσπρέπει'' τολμά να αναδείξει τα ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες. Μου άρεσε πάρα πολύ η συγκεκριμένη ιστορία. Με μικρά και κοφτά κεφάλαια… Πολλή όμορφη γραφή με νατουραλιστικές περιγραφές. Ρομαντικό και κυνικό μαζί. Μια υπέροχη ιστορία, που αν και έχει έντονο τον ρομαντισμό, είναι κατεξοχήν κοινωνική. ο σκοτεινό παραμύθι ενός αρρωστημένου πόθου

 

 

4Η ΗΘΟΓΡΑΦΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ:Ο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ.

 

Είχε γλυκό χαράξει... ο ήλιος φώτιζε τα πάντα γύρω του, η μικρή γειτονιά στο Μοναστηράκι ήταν βουβή. Το μόνο ακουγόντουσαν είναι κάτι πουλιά που τιτίβιζαν πάνω στα κλαδιά κάποιων λεμονιών, και όλη αυτή η ησυχία διακόπτονταν από τη φωνή του γαλατά που αφήνει έξω από το σπίτια την πραμάτεια του. Ο πόλεμος τους είχε στερήσει ότι πιο πολύτιμο είχαν… τους γονείς τους είχαν πεθάνει από πείνα. Τα δυο αγόρια ήταν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, παρόλο αυτά ο ένας προσπαθούσε πολύ να υπάρχει ισορροπία στην καθημερινότητα τους.

Ο Στέλιος είχε ξυπνήσει από νωρίς για να πάει στην οικοδομή, ήταν ο μεγαλύτερος ο γιος της οικογένειας – πλέον ήταν ο υπεύθυνος αυτό το σπιτιού αφού Από την άλλη, ο μικρότερος γιος που εκείνη τη στιγμή κοιμόταν του καλού καιρού. –Δεν άντεχε καθόλου τη συμπεριφορά του Πέτρου, από το πρωί ίσα με το βράδυ δούλευε για να μην τους λείψει τίποτα και αυτός, αρνιόταν οποιαδήποτε εργασία. Έπινε το καφέ του όταν είδε τον αδερφό του να γυρνά πλευρό.

«Φεύγεις;»

«Εγώ ναι. Εσύ; Τι θα κάνεις σήμερα;»

«Μην αρχίζεις πάλι την γκρίνια ρε Στέλιο…»

«Κοίτα να δεις, δεν θα σε φροντίζω μια ζωή. Πρέπει να κοιτάξω να νοικοκυρευτώ και εγώ.»

«Και τι σε εμποδίζει;»

«Η υπόσχεση που έδωσα στους συγχωρεμένους τους γονείς μας.»

«Μην ξεκινάς το μελό.»

«Σοβαρά; Ξέρεις πόσο βερεσέ έχουμε αφήσει στην κυρά Ξένη, στο τέλος θα σταματήσει την πίστωση. Με μια δουλειά δεν μπορούμε να ζήσουμε.»

«Ναι, ναι…»

«Α, να μην το ξεχάσω, τι θα κάνεις με την Σταυρούλα;»

«Κοίτα τις δουλειές σου Στέλιο και μην χώνεσαι εκεί που δεν σε σπέρνουν. Ακούς;»

«Κακομοίρη μου, κοίτα να την αφήσεις έγκυος και σε κυνηγάνε οι γονείς της και δεν έχουμε λεφτά για παντρειές και για πάνες.»

«Για πόσο βλάκα με έχεις αδερφέ; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, εγώ δεν σε σκλαβώνομαι.»

«Κακόμοιρο κορίτσι…»

«Μην το λυπάσαι περνάει καλά μαζί μου…»

Ξύπνα και κοίτα να συμμορφωθείς δεν αντέχω άλλο την τεμπελιά σου.»

Ήταν η τελευταία προειδοποίηση που του είχε δώσει, δεν είχε άλλη ευκαιρία, εξάλλου καλό βλέπε την κόρη της γειτόνισσας και ήθελε να την ζητήσει σε γάμο. Είχε κουραστεί να είναι μόνος του. Μπορεί να μην είχε πολλά χρήματα άλλα ήξερε και θα πάλευε να φτιάξει μια σωστή οικογένεια.

ΒΙΒΛΙΑ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ/ΌΤΑΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΚΟΤΣΥΦΙΑ

 

Το διαχρονικό αριστούργημα της σπουδαίας Χάρπερ Λι  φωτίζει με χιούμορ, ειλικρίνεια και μια γλυκιά νοσταλγική τρυφερότητα την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Η Σκάουτ, ο Τζεμ, ο Μπου Ράντλεϊ, ο Άτικους Φιντς και η κωμόπολη του Μέικομπ της Αλαμπάμα παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από τα ευφάνταστα καρέ του Βρετανού Fred Fordham. Χαρακτηρίστηκε σχεδόν αμέσως μόλις κυκλοφόρησε, το 1960, κλασικό. Βραβεύτηκε με Πούλιτζερ έναν χρόνο αργότερα, έγινε οσκαρική ταινία το 1962 και απέφερε στη συγγραφέα τρεις τιμητικές διακρίσεις από τρεις Αμερικανούς Προέδρους (Τζόνσον-Μπους-Ομπάμα) για την προσφορά της στη λογοτεχνία! Μια συγκινητική ιστορία για την αθωότητα και την αδικία, την υποκρισία και τον ηρωισμό, το φυλετικό ζήτημα και τη σκληρή πραγματικότητα στον αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του 1930.

Ένα από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αξιολογότερα κλασικά έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας. μεταφράστηκε σε πάνω από σαράντα γλώσσες και μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο. Επίσης, σε ψηφοφορία που διεξήγαγε το περιοδικό "Library Journal" στις ΗΠΑ, αναδείχθηκε το καλύτερο μυθιστόρημα του εικοστού αιώνα.

Συγκινητικό, καλογραμμένο, βαρύ και άλλα τόσα που το κάνουν ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί. Άριστο στο είδος του Τρυφερό ακόμα και όταν περιγράφει τη σκληρότητα, ανακινεί στον αναγνώστη αισθήματα νοσταλγίας, θυμού, ελπίδας, επικοινωνεί με το καλύτερο κομμάτι που υπάρχει μέσα μας τόσο συναισθηματικά όσο και ιδεολογικά.  Δοσμένο με μια δόση αθωότητας. Μέσα από την παιδική ματιά, καλλιεργεί στον αναγνώστη με τον δικό του μοναδικό τρόπο την ευαισθησία γύρω από τις κοινωνικές ανισότητες και αδικίες, τις διακρίσεις, τις προκαταλήψεις. Οι στιγμές κορύφωσης της αφήγησης αφήνουν εσωτερικό αποτύπωμα στον αναγνώστη. Τρυφερό, συγκινητικό, δοσμένο με μια δόση αθωότητας.

Αποτελεί ένα σκληρό και τραγικό μυθιστόρημα, το οποίο, αν το διαβάσεις, θα συνειδητοποιήσεις αμέσως γιατί εκδόθηκε σε πάνω από 50.000.000 αντίτυπα, δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου, γιατί διαβάζεις με απλό τρόπο την εξιστόρηση των γεγονότων από ένα κοριτσάκι, την Σκάουτ, η οποία παλεύει να κατανοήσει τον παραλογισμό που κατακλύζει τους ενήλικες του Μέικομπ, μια επαρχιακή πόλη της Αλαμπάμα. Οι λέξεις με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται από την σπουδαία Χάρπερ Λι  ρέουν στα μάτια σου και στην ψυχή σου και κατακλύζεσαι από τα συναισθήματα των ηρώων.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

«Η Νέα Υόρκη. Η νέα Υόρκη; Θα σας πω: Η Νέα Υόρκη έχει όλες τις απαντήσεις. Υπάρχουν ενώσεις Εβραίων και Αγγλόφωνων, υπάρχει το Κάρνεγκι Χολ, υπάρχουν σχολές και ερευνητικά κέντρα: εκεί μαθαίνεις τις απαντήσεις. Η πόλη ζει με συνθήματα, -ισμούς και γρήγορες, σίγουρες απαντήσεις. Αυτή τη στιγμή η Νέα Υόρκη μου λέει: Τζιν Λουίζ, δεν αντιδράς σύμφωνα με τις αρχές της φυλής σου, αρά δεν υπάρχεις. Τα καλύτερα μυαλά αυτής της χώρας μας λένε ποια είσαι: μια κοπέλα από τον Νότο. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό που είσαι-δεν σε κατηγορούμε για τίποτα, αλλά η συμπεριφορά σου προκύπτει από τους κανόνες και τα δόγματα του Νότου. Μην προσπαθείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι.

Απάντησε νοερά: Όσα συμβαίνουν τελευταία στην οικογένειά μου είναι μια παρεξήγηση. Από αυτή την οικογένεια έμαθα όσα έμαθα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Από τη Νέα Υόρκη, το μόνο που έμαθα είναι η καχυποψία. Δεν ήξερα τι σημαίνει μίσος προτού βρεθώ στη Νέα Υόρκη, όπου είδα τον ένα να μισεί τον άλλον. Χρειάστηκαν νόμοι για να εμποδίσουν το μίσος. Περιφρονώ τις γρήγορες απαντήσεις, τα συνθήματα στον υπόγειο σιδηρόδρομο: προπάντων περιφρονώ τους κακούς τρόπους, την αγένεια της Νέας Υόρκης, που ποτέ δεν πρόκειται να αποβάλει.

Ένας άνθρωπος που ήταν ευγενής, ακόμα και στους σκίουρους καθόταν στο δικαστήριο και εξωθούσε σε δράση τα πιο στενοκέφαλα ανθρωπάρια. Κι όμως, η Τζιν Λουίζ τον είχε δει ξανά και ξανά στο παντοπωλείο να περιμένει στην ουρά πίσω από τους Νέγρους. Είχε δει τον κύριο Φρεντ να σηκώνει με απορία τα φρύδια και τον πατέρα της να κουνάει καθησυχαστικά το κεφάλι. Ήταν το είδος του ανθρώπου που περίμενε ενστικτωδώς, τη σειρά του: είχε καλούς τρόπους.

Άκου, αδελφούλα, τα ξέρουμε τα γεγονότα: πέρασες είκοσι ένα χρόνια από τη ζωή σου στη χώρα του λιντσαρίσματος, σε μια κομητεία όπου τα δυο τρία του πληθυσμού είναι Νέγροι αγρότες. Σταμάτα το θέατρο.

Δεν θα με πιστέψετε, αλλά θα σας το πω: μέχρι τώρα κανείς στην οικογένεια μου δεν είχε προφέρει τη λέξη “αράπης”. Ποτέ δεν έμαθα να σκέφτομαι με όρους “αράπηδων”. Μεγάλωσα μαζί με μαύρους: στην Καλπούρνιά, τον Ζίμπο που δούλευε στο απορριμματοφόρο, τον Τομ που ήταν κηπουρός και άλλους που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους. Γύρω μου υπήρχαν εκατοντάδες Νέγροι που δούλευαν στα χωράφια, που μάζευαν το μπαμπάκι, που δούλευαν στην οδοποιία, που πριόνιζαν ξύλα και έφτιαχναν σπίτια. Ήταν μπατίρηδες, μερικοί ήταν άρρωστοι, βρόμικοι, οκνηροί και χαραμοφάηδες, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να τους περιφρονήσω, να τους φοβηθώ, να τους φερθώ με αγένεια ή να τους κακομεταχειριστώ χωρίς να τιμωρηθώ γι’αυτό. Πράγματι ζούσαν στο δικό τους κόσμο και εγώ ζούσα στον δικό μου. Όταν πηγαίναμε για κυνήγι, δεν καταπατούσαμε τη γη τους, όχι επειδή ήταν νέγρικη, αλλά επειδή δεν καταπατούσαμε ξένη γη. Έμαθα να μην εκμεταλλεύομαι κανέναν που είναι λιγότερο τυχερός από μένα, είτε στο μυαλό είτε στα πλούτη, είτε στην κοινωνική θέση-κανέναν, είτε είναι Νέγρος είτε είναι οτιδήποτε άλλο. Έμαθα ότι η εκμετάλλευση είναι απαράδεκτη. Έτσι με μεγάλωσαν μια μαύρη γυναίκα και ένας λευκός άντρας»