Η Λολίτα του Ναμποκοφ αποτελεί και συνεχίζει να αποτελεί από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της κλασικής λογοτεχνίας που προκαλεί συνεχώς αντιδράσεις ακόμη και σήμερα. Είναι «σκοτεινό» θεωρώ ότι είναι δύσκολο που θα πρέπει να έχεις ανοιχτούς ορίζοντες και αρκετή λογική για να το διαβάσεις. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1955 και ο Ναμποκοφ καθιερώθηκε ως ένας από τους ευρηματικούς συγγραφείς της εποχής μας. Έχει εκδοθεί πολλές φορές και συνεχίζει να εκπλήσσει το αναγνωστικό κοινό. Παραμένει από τα απαγορευμένα της κλασικής λογοτεχνίας. Πρόκειται όμως για μια τρομακτική, καθόλου ρομαντική, ιστορία. Η γραφή του μαγευτική, κυλάει όσο γρήγορη χρειάζεται. Είναι ένα μυθιστόρημα που σε διχάζει για τα συναισθήματα που αισθάνεσαι, και μετά θες να αναλύσεις αν αυτά νιώθεις είναι σωστά ή λάθος όταν το διαβάζεις. Να νιώσεις λύπη ή απέχθεια για τον καταδικασμένο έρωτα δυο αταίριαστων ανθρώπων –που ίσως καταντά αρρωστημένο πάθος… Η «Λολίτα» είναι ένα ταξίδι ενός ενήλικα που παθαίνει ψύχωση για ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που θα μπορούσε να ήταν η κόρη του. Βλέπουμε τον αγώνα του ήρωα να δει την Λολίτα σαν «παιδί του» και από την η Λολίτα, θεωρητικά έχει βγει την «πατρική» φιγούρα που έψαχνε. Μέσα από την πολύπλευρη και ιδιαίτερη χρήση της γλώσσα μπορούμε να καταλάβουμε τα συναισθήματα των ηρώων.
Αξίζει να του
δώσετε χώρο στην βιβλιοθήκη σας, αλλά και του χρόνου σας.
Απόσπασμα:
Λολίτα, φως της ζωής μου, φωτιά των λαγόνων
μου. Άμαρτημά μου
εσύ, ψυχή μου. Λο – λί – τα: η ακρούλα της γλώσσας να έρπει τρεις
φορές, τρία βήματα στον ουρανίσκο πριν ραπίσει, τρις, τους
κοπτήρες. Λο. Λί. Τα. Λο, σκέτη Λο, τα πρωινά, ένα σαράντα εφτά και με χαμένη
τη μια
κάλτσα. Λόλα με το παντελονάκι. Ντόλυ στο σχολείο. Ντολόρες στο
χαρτί, στη διακεκομμένη γραμμούλα. Μα στην αγκαλιά μου πάντοτε
Λολίτα. Είχε άραγε προάγγελο; Και βέβαια, και βέβαια είχε. Μπορεί δε
κάλλιστα να πεις πως ίσως να μην είχε υπάρξει αυτή η Λολίτα αν
πρώτα εγώ δεν είχα αγαπήσει, ένα καλοκαίρι, μια κάποιαν αρχική
παιδίσκη. Σ’ ένα βασίλειο στην ακτή. Μα πότε, πότε; Σε χρόνια τόσα
προτού η Λολίτα γεννηθεί όσο ήμουν ο ίδιος το καλοκαίρι εκείνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου