Ένα μυθιστόρημα, γραμμένο από τον Ρώσο συγγραφέα Μιχαήλ
Μπουλγκάκοφ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του
1930. Κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος αποτελεί η επίσκεψη του Διαβόλου στη
Μόσχα όπου, σε διάστημα λίγων ημερών, κατορθώνει, με τη βοήθεια της ακολουθίας
του, να επιφέρει το απόλυτο χάος στην πόλη. . Ένα πολύ όμορφο βιβλίο με αρκετή
φυσικά φαντασία μέσα. ένας παράφορος έρωτας ανάμεσα στη Μαργαρίτα και τον
απόκληρο Μαιτρ, συνθέτουν το εμβληματικό έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα
που κινείται ευέλικτα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, την
Καινή Διαθήκη και τον αλήθεια. Ένα λογοτεχνικό κείμενο 440 σελίδων , που η γραφή του είναι
φανταστική. Μια σάτιρα για την πολιτική, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία
και τη συγγραφική κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης, είναι πολλά παραπάνω από ένα
βιβλίο κυρίως όμως ένα ανάγνωσμα για την απιστία και τη πίστη αλλά και για την
αθωότητα και την ενοχή. Έχει
σκηνές
αρκετά ρομαντικές και συγκινητικές που αξίζει να διαβάσεις! Βέβαια κάποιες φορές κουράζει αν δεν
μπορείς να κατανοήσεις τι θέλει να πει ο συγγραφέας αλλά πρέπει να του δώσεις
την απαιτούμενη σημασία. Να βάλεις το μυαλό σου να σκεφτείς και να αναλύσεις
αυτά που διαβάσεις… Μετά την ανάγνωσή του πρέπει πολλά να αναλογιστείς σε ότι
έχει αναφορά την θρησκεία και πως την καταλαβαίνουμε. Οι χαρακτήρες είναι
ενδιαφέροντες μέσα από τις αντιθέσεις που μπορεί να έχουν στις εσωτερικές του
αναζητήσεις κάθε φορά και το κάνει αξεπέραστο!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
-Και τώρα πές μου, γιατί ολοένα
χρησιμοποιείς τις λέξεις «καλοί άνθρωποι»; Έτσι τους αποκαλείς, λοιπόν, όλους;
-Όλους, απάντησε ο κρατούμενος, κακοί
άνθρωποι δεν υπάρχουν στον κόσμο.
-Πρώτη φορά το ακούω αυτό, είπε ο Πιλάτος
μισοχαμογελώντας, αλλά ίσως να ξέρω λίγο τη ζωή! Μπορείτε τα επόμενα να μην τα
γράφετε, απευθύνθηκε στο γραμματέα, παρόλο που εκείνος δεν έγραφε τίποτα, και
συνέχισε:
-Σε κάποιο ελληνικό βιβλίο τό ‘χεις
διαβάσει;
-Όχι, με το δικό μου το μυαλό έφτασα σ’ αυτό
το συμπέρασμα.
-Κι αυτό διδάσκεις;
-Ναι.
-Ε, να, λόγου χάρη, τον εκατόνταρχο Μάρκο
τον ονομάσανε Ποντικοκτόνο, αυτός είναι καλός;
-Ναι, απάντησε ο κρατούμενος, αυτός είναι
αλήθεια δυστυχισμένος άνθρωπος. Απ’ τον καιρό που κάποιοι καλοί άνθρωποι τον
παραμόρφωσαν έτσι, έγινε σκληρός και τραχύς. Θα ήθελα να μάθω, ποιός τον
σακάτεψε έτσι;
-Αυτό πρόθυμα μπορώ να στο πω, αποκρίθηκε ο
Πιλάτος, γιατί ήμουνα μάρτυρας ο ίδιος. Κάτι καλοί άνθρωποι ορμούσαν πάνω του
σαν τα σκυλιά σε αρκούδα. Οι Γερμανοί είχαν γαντζωθεί απ’ το λαιμό του, απ’ τα
χέρια του, απ’ τα πόδια του. Το τμήμα του πεζικού είχε πέσει σε κλοιό, και αν
δεν ορμούσε από τα πλευρά μιά ίλη ιππικού, που διοικούσα εγώ, εσύ, φιλόσοφε,
δεν θα είχες τη δυνατότητα να συζητάς με τον Ποντικοκτόνο. Αυτό συνέβη στη μάχη
του Ιντισταβίζο, στην Κοιλάδα των Παρθένων.
-Αν μπορούσα να μιλήσω μαζί του, είπε ξάφνου
σαν ονειροπαρμένος ο κρατούμενος, είμαι σίγουρος πως θα άλλαζε ολότελα.
-Υποθέτω, αποκρίθηκε ο Πιλάτος, πως πολύ
λίγο θα χαροποιούσε το διοικητή της λεγεώνας αν θά ‘χες την ιδέα να μιλήσεις με
κάποιον από τους αξιωματικούς ή τους στρατιώτες του. Αλλά, ευτυχώς, αυτό δεν
πρόκειται να συμβεί, και ο πρώτος που θα φροντίσει γι’ αυτό είμαι εγώ.
Εκείνη τη στιγμή στη στοά με τις κολόνες
πέταξε ορμητικά ένα χελιδόνι, έκανε ένα γύρο κάτω από το επίχρυσο ταβάνι,
χαμήλωσε, και παραλίγο ν’ άγγιζε με το κοφτερό του φτερό το πρόσωπο του χάλκινου
αγάλματος σε μιά κόγχη, κι εξαφανίστηκε πίσω από το κιονόκρανο της κολόνας.
Ίσως να του ήρθε η σκέψη να φτιάξει εκεί φωλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου